تاثیر استفاده از روش ارزیابی توزیع اجباری بر خطر‌های منابع انسانی: با در نظر گرفتن نقش میانجی معماری استعدادها (مورد مطالعه: شرکت‌های فعال در صنعت نرم‌افزار تهران)

پژوهش حاضر بررسی تاثیر استفاده از روش ارزیابی توزیع اجباری بر خطر های منابع انسانی با در نظر گرفتن نقش میانجی معماری استعدادها است. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی، از لحاظ نحوه گردآوری داده ها، توصیفی – پیمایشی و از نوع پژوهش های کمّی است. جامعه آماری را مدیران شرکت های فعال در صنعت نرم‌افزار در استان تهران تشکیل دادند که زیر نظر پارک علم و فناوری دانشگاه تهران فعالیت می‌کنند. تعداد این شرکت ها 39 شرکت بود که با توجه به کم بودن تعداد جامعه، به روش تمام شماری پرسشنامه پژوهش در اختیار همه مدیر عاملان 39 شرکت مذکور، قرار داده شد. برای تحلیل داده‌های حاصل از پرسشنامه از آزمون‌های نرمال بودن، همبستگی و مدل معادلات ساختاری از طریق نرم افزارهای اس پی اس اس و اسمارت پی ال اس، استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد استفاده از روش رتبه بندی توزیع اجباری بر معماری استعدادها تاثیر مثبت و بر خطر های منابع انسانی تاثیر منفی دارد. معماری استعدادها نیز بر خطر های منابع انسانی دارای تاثیر منفی بود. همچنین نقش میانجی متغیر معماری استعدادها در تاثیر استفاده از روش ارزیابی توزیع اجباری بر خطر های منابع انسانی، تایید شد. براین اساس استفاده از روش ارزیابی توزیع اجباری می تواند به حفظ و شناسایی کارکنان بااستعداد و در نتیجه کاهش خطر منابع انسانی کمک کند.