رابطه سبک‌های مدیریت تعارض با کارایی و اثربخشی نیروی انسانی با نقش تعدیلی خصوصیات شخصیتی

سازمان متشکل از اجتماعی از انسان‌ها است. طبیعی است در جایی که رابطه وجود دارد، تعارض هم به‌وجود خواهد آمد. پژوهش حاضر به دنبال تعیین رابطه بین سبک‌های مدیریت تعارض با کارایی و اثربخشی نیروی انسانی با نقش تعدیل‌گر ویژگی‌های شخصیتی در دفاتر پلیس 10+ بوده و 112 نفر از کارکنان استان مازندران از طریق نمونه‌گیری خوشه‌ای به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. سبک‌های مدیریت تعارض توسط پرسشنامه استاندارد داریا و پرز (2015)، کارایی و اثربخشی نیروی انسانی پرسشنامه تیلور و برنت (2013) و ویژگی‌های شخصیتی، به‌وسیله پرسشنامه رامستد و جان (2005) اندازه‌گیری شد. روایی و پایایی ابزار پژوهش به‌وسیله روایی صوری، روایی واگرا، روایی همگرا، ضریب بارهای عاملی، آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی اندازه‌گیری شد. اطلاعات حاصل با استفاده از نرم‌افزار spssو smart – pls مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بین سبک‌های مدیریت تعارض با کارایی و اثربخشی نیروی انسانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج حاصل از فرضیه‌های فرعی نشان می‌دهد که بین ویژگی‌های شخصیتی با اثربخشی نیروی انسانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ ولی ویژگی‌های شخصیتی با کارایی نیروی انسانی رابطه‌ مثبت و معناداری ندارد. هم‌چنین، یافته‌های حاصل از متغیر تعدیل‌گر نشان می‌دهد که خصوصیات شخصیتی نقش تعدیل‌گر را در رابطه بین سبک‌های مدیریت تعارض با کارایی نیروی انسانی ایفا می‌کند؛ ولی خصوصیات شخصیتی نقش تعدیل‌گر را در رابطه بین سبک‌های مدیریت تعارض با اثربخشی نیروی انسانی ایفا نمی‌کند. نتیجه پژوهش نشان می‌دهد که بررسی سبک‌های مدیریت تعارض با توجه به خصوصیات شخصیتی افراد موجب بهبود کارایی نیروی انسانی می‌شود.