سرمایه روانشناختی و بهبود عملکرد منابع انسانی: تحلیلی بر نقش میانجی کاهش تنبلی اجتماعی

با افزایش آوای اخلاقیات و اصول اخلاقی در دنیای کنونی که به شدت رقابتی است، سازمان‌ها به جای تاکید بر موقعیت رقابتی، گرایش بیشتری به سمت شناسایی و شکوفایی جنبه‌های متعالی و حیات‌بخش سازمان‌ها و توانمندی‌ها و صفات مثبت در افراد و اهمیت محیط‌های مثبت پیدا کرده‌اند و از طریق تاکید بر نقاط قوت و جنبه‌های مثبت رفتار انسان تلاش نموده‌اند تا از ظرفیتهای روانشناختی آنان بهره گیرند. از ‌این‌رو، در پژوهش حاضر رابطه سرمایه ‌روانشناختی و بهبود عملکرد منابع انسانی با تحلیلی بر نقش میانجی کاهش تنبلی اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته است. جامعه آماری تحقیق، شامل کارکنان ادارات آموزش و پرورش ناحیه 1 و2 استان گیلان بوده که با استفاده از فرمول کوکران، 148 نفر به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش گردآوری داده‌ها، توصیفی پیمایشی است. پایایی ابزار جمع‌آوری داده‌ها با استفاده از نظر اساتید مدیریت و تکنیک تحلیل عاملی تاییدی، مورد تایید قرار گرفت. در ادامه به بررسی شاخص‌های برازش مدل و آزمون معناداری فرضیه‌های پژوهش با تکیه بر نتایج تکنیک مدل‌یابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌افزار pls (پی‌ال‌اس) پرداخته شد. نتایج آزمون فرضیه‌ها حاکی از آن است که بین همه ابعاد سرمایه ‌روانشناختی و عملکرد منابع انسانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. وجود رابطه معنادار بین سرمایه ‌روانشناختی و کاهش تنبلی اجتماعی نیز تایید می‌شود؛ همچنین رابطه معناداری بین کاهش تنبلی اجتماعی و بهبود عملکرد منابع انسانی وجود دارد. بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت بهبود سرمایه ‌روانشناختی از طریق کاهش سطح تنبلی اجتماعی در این سازمان‌ها منجر به ارتقاء عملکرد منابع انسانی آن‌ها می‌گردد.