تاثیر توانمندسازی روان‌شناختی بر انگیزه کارکنان پلیس پیش‌گیری با میانجی‌گری هوش هیجانی (مورد مطالعه: کارکنان پلیس راه‌آهن تهران)

هدف این پژوهش تبیین تاثیر توانمندی روان‌شناختی بر انگیزش شغلی با توجه به نقش میانجی هوش هیجانی است. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه آماری این پژوهش کلیه کارکنان پلیس راه‌آهن تهران و تعداد نمونه بر اساس فرمول کوکران 131 نفر است که بر اساس روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شده‌اند. به‌منظور سنجش توانمندی روان‌شناختی کارکنان از پرسش‌نامه تیمورنژاد و صریحی اسفستانی (1389) براساس پرسش‌نامه اسپریتزر (1996)، پرسش‌نامه انگیزش شغلی مقیمی (1388) براساس پرسش‌نامه هاکمن و اورالد (1988) و هوش هیجانی منصوری (1380) بر اساس سیبریا شرینگ دوین استفاده شده است. پایایی این پرسش‌نامه‌ها از طریق ضریب آلفای کرونباخ به‌ترتیب برابر با 0.921، 0.911 و 0.903 محاسبه و مورد تایید قرار گرفت و برای تجزیه و تحلیل داده از روش معادلات ساختاری با کمک نرم‌افزار لیزرل استفاده شده است. نتایج نشان داده است که توانمندی روان‌شناختی و هوش هیجانی به‌ترتیب با بارهای عاملی 0.67 و 0.84 تاثیر مستقیم و معنی‌داری بر انگیزش شغلی کارکنان جامعه آماری دارند. هم‌چنین بین توانمندی روان‌شناختی و هوش هیجانی رابطه معنی‌داری وجود دارد و هوش هیجانی نقش متغیر میانجی را در رابطه بین توانمندی روان‌شناختی و انگیزش شغلی کارکنان پلیس راه‌آهن دارد. نتیجه دیگر دلالت بر این دارد که تمامی مولفه‌های توانمندی روان‌شناختی با نقش میانجی هوش هیجانی تاثیر مستقیم و معنی‌داری بر انگیزش شغلی کارکنان جامعه دارند.