ارزیابی اثرات منابع انرژی تجدیدپذیر در چهارچوب برنامه‌ریزی توسعه تولید از دیدگاه پدافند غیرعامل و رفاه اجتماعی

صنعت برق به عنوان یک صنعت زیربنایی و مادر، نقش مهمی در توسعه اقتصادی و رفاه اجتماعی دارد. در این راستا، پیوستگی در عرضه تقاضا، اطمینان در ارایه خدمات، پایین نگه‌داشتن قیمت انرژی، دست‌یابی به استانداردهای کیفی، کاهش خطرات زیست‌محیطی و حفظ موقعیت استراتژیک سامانه‌های قدرت، مستلزم برنامه‌ریزی‌های مدونی است که باید توسط مسیولان انجام گیرد. در مقاله پیشرو، با تکیه بر مفهوم تابع رفاه اجتماعی برگسون- سامویلسون، اثر منابع انرژی تجدیدپذیر تحت اجرای سیاستهای تشویقی در برنامهریزی توسعه تولید، از دیدگاههای مختلفی چون مسایل زیستمحیطی، پدافند غیرعامل و در نهایت رفاه سرمایهگذار و مصرفکنندگان انرژی مورد ارزیابی قرار میگیرد. بدین منظور ابتدا با در نظر داشتن اثر یکی از رایجترین سیاستهای تشویقی تحت عنوان سیاست حق انتشار با قابلیت دادوستد، یک مدل جامع برای برنامهریزی توسعه تولید ارایه میگردد؛ سپس با توجه به نتایج به‌دست آمده از حل مدل مزبور توسط الگوریتم بهینهسازی جستجوی گرانشی، به بررسی دیدگاههای مطروحه پرداخته میشود. نتایج حاصله حاکی از مثمر ثمربودن سیاست مورد نظر در ارتقا سطح رفاه و امنیت،از طریق محدود نمودن میزان آلاینده‌های انتشاریافته در بخش تولید و افزایش سرمایه‌گذاری بر روی واحد‌های تجدیدپذیر و دست یابی به پراکندگی و تنوع تولید است.