پردازش سطحی بسترهای سلولز و PVDF برای تثبیت آنتی‌بادی، به منظور استفاده از آنها در سیستم‌های تشخیصی

تثبیت آنتی‌بادی بر روی بستر از مهم‌ترین مراحل در ساخت برخی از سیستم‌های تشخیصی می‌باشد. از جمله بستر هایی که به صورت معمول برای تثبیت آنتی بادی مورد استفاده قرار می‌گیرند pvdf و سلولز می باشند که در حالت پایه ای از کارامدی پایینی بر خوردارند. این تحقیق به مطالعه چگونگی فعال‌سازی بستر سلولز وpvdf می‌پردازد. سلولز و pvdf به ترتیب پس از تیمار با سیانوژن برماید و متانول، جهت تثبیت موثرتر آنتی‌بادی‌ anti-human آماده شدند. گروه‌های oh- سلولز در اثر تیمار سیانوژن‌برماید تشکیل سیکلیک ایمیدوکربامات می‌دهد که مستعد واکنش با گروه آمین آنتی‌بادی می‌باشد. pvdf نیز پس از تیمار با متانول تا حدودی هیدروفیل شده و جذب سطحی آن افزایش می‌یابد. نتایج نشان دادند که تغییرات اعمال شده روی سطح بستر، اثرات قابل تاملی در جهت افزایش ظرفیت بسترها برای پذیرش آنتی‌بادی داشته‌است. نتایج همچنین نشان دادند که نسبت تثبیت آنتی‌بادی بر روی بستر سلولز بیش از بستر pvdf می‌باشد. فرایند فعال سازی می‌تواند خصوصیات فیزیک و شیمیایی بستر مانند خاصیت مویینگی، انعطاف پذیری، با سطحی و ظرافت سطحی را تغییر دهد.