مطالعه تطبیقی روش اولین مرتبه قابلیت اطمینان بر مبنای تندترین شیب جهت تحلیل قابلیت اطمینان سازه‌ها

برآورد احتمال خرابی سازه ها به ازای عدم قطعیت بارهای وارده از جمله بار انفجار، بارهای ثقلی و جانبی و نیز تغییر در خصوصیات مصالح اجزای سازه ای در برآورد سطح ایمنی حائز اهمیت است. از این رو، تحلیل قابلیت اعتماد سازه می تواند برآورد مناسبی از سطح ایمنی سازه به واسطه تغییر بارهای وارده و نیز کاهش مقاومت ارائه دهد. در این مقاله سه الگوریتم روش اولین مرتبه قابلیت اطمینان (form) بر مبنای تندترین شیب، برای ارزیابی احتمال خرابی اجزای فولادی که بر مبنای آیین نامه فولاد ایران طراحی شده اند، بکار گرفته شده است.. روش form بر اساس طول گام دینامیکی با نام روش اصلاحی هاسوفر لیند و راکویتز فیزلر (mhfrf) ارائه شده است طول گام دینامیکی بر اساس یک تابع شایسته در هر تکرار عددی بین 0 و 1.5 تنظیم می گردد. خصوصیات همگرایی از جمله کارایی و تعداد تکرار روابط اولین مرتبه قابلیت اطمینان form مانند روش های هاسوفر لیند، راکویتز فیزلر hlrf، گرادیان و روش ارائه شده mhlrf باهم با چهار مثال شامل یک عضو فولادی کششی، یک تیر چند دهانه تحت خمش، یک اتصال فولادی تحت بار کششی و یک ستون تحت بار محوری مقایسه می شوند. نتایج نشان می دهند که همه روش های قابلیت اطمینان بر مبنای تندترین شیب، همگرایی خوبی دارند، اما روش mhlrf نسبت به روش های hlrf و گرادیان از کارآمدی بالاتری برخوردار است. اجزاء فولادی طراحی شده بر اساس آیین نامه ساختمان ایران یک سطح اطمینان خوبی تحت بار محوری با یک شاخص اطمینان در حدود 2.5 تا 3 را می توانند از خود نشان دهند.