تحلیل شاخص های مسکن روستایی استان ایلام و سطح بندی آن ها با استفاده از تحلیل عاملی و خوشه ای

یکی از راه های مهم آگاهی از وضعیت مسکن در فرایند برنامه ریزی روستایی، استفاده از شاخص های مسکن می باشد. این شاخص ها بیانگر وضعیت کمی و کیفی مسکن روستایی از یک سو و بهبود بخشی برنامه ریزی مسکن از سوی دیگر برای یک افق بلندمدت است. در این پژوهش ابتدا مفهوم و جایگاه شاخص های مسکن روستایی و ویژگی های مسکن روستایی کشور مرور شده و سپس با استفاده از مهم ترین مولفه ها و شاخص های مسکن وضعیت مسکن مناطق روستایی شهرستان های استان ایلام بررسی و نهایتاً به سطح بندی نواحی روستایی منطقه مورد مطالعه با استفاده از این شاخص ها پرداخته خواهد شد. پژوهش حاضر، با توجه به هدف توصیفی ـ تحلیلی بوده که با استفاده از روش اسناد و مطالعات کتابخانه ای انجام گرفته است. از میان متغیرهای مربوط به مسکن، 22 شاخص استخراج و با استفاده از روش تحلیل عاملی به 5 عامل تقلیل یافته اند؛ عوامل به دست آمده از تحلیل عاملی، جمعا 60/97 درصد از واریانس را در بر می گیرند. در بین 5 عامل استخراج شده، عامل رفاهی به تنهایی 406/25 درصد واریانس را پوشش می دهد که تاثیرگذارترین عامل در مطالعه می باشد. به منظور سطح بندی نواحی همگن روستایی از روش تحلیل خوشه ای استفاده و نقاط روستایی استان به 4 گروه همگن طبقه-بندی شده اند که بر اساس آن مناطق روستایی شهرستان شیروان و چرداول در بالاترین سطح و مناطق روستایی شهرستان های دهلران، دره شهر و آبدانان در پایین ترین سطح از حیث برخورداری از شاخص های مسکن قرار دارند.