ضرورت و مبانی مشارکت کودکان در توانمند سازی جوامع روستایی در ایران

تعریف پیوستگی و تعلق خانواده در فرهنگ ایرانی به صورت متعارف چتری از حمایت را بر سر فرزندان می گستراند که مفهوم امنی تلاجرم در سایه پهناور آن تبیین میشود. حاصل این حمایت گسترده گاه سبب می شود که ضرورت مشارکت کودکان در فر ایندتصمیم گیری به فراموشی سپرده شود. اما از آنجا که مبانی تعلق به محیط و سرزمین پیوند انکارناپذیری با میزان مشارکت در ساخت آندارد، و با توجه به این که در صورت نقص یا تخریب یک زیستگاه، کودکان از آسیب پذیرترین اقشار ذینفع محسوب می شوند،دیدگاه های نوین پرورش، توانمندسازی جوامع بشری را موکول به ساخت و مدیریتی مشارکتی می دانند که نوپایان عرص ه های اجتماعیدر آن نقش پررنگی داشته باشند. حق کودکان در شکل دهی به مکان زندگی شان از امور مسلمی است که مورد توافق بین المللی است .علاوه بر این، دو مفهوم توانمندسازی و ظرفیت سازی، به مثابه دو بال، پیش نیازهای غیرقابل انکار توسعه در تعاریف نوین آن هستند .توانمندسازی بدون مشارکت همه رده های سنی تعریفی ناقص خواهد داشت، و ط بیعت دوراندیش مفهوم ظرفیت سازی اصولاً برمشارکت رده های سنی پایین تر جامعه و آموزش پذیری کودکان استوار است. نوشته حاضر با تبیین مفهوم مشارکت در این رده سنی، ومعرفی شیوه ارزیابی مشارکتی در سکونتگاههای روستایی، به بررسی و تحلیل تجارب موجود در این زمینه، ب ا میزان متفاوت مشارکتکودکان در بسترهای مختلف می پردازد.پرسش های پژوهش- مشارکت کودکان در توانمندسازی جوامع روستایی چه جایگاهی دارد؟- با تکیه بر کدام مبانی می توان ساز و کارهای مشارکت کودکان را تعریف کرد؟- مشارکت در سکونتگا ههای روستایی چگونه تعریف م یشود؟