پدیدار شناسی مسکن روستایی

طرحهای مسکن که امروزه تهیه میشود بهرغم برخورداری از برخی ارزشهای ممکن، به دلیل بی توجهی نسبت به مفهوم مسکندر تقابل با زندگی و محیط اطراف قرار گرفته و در حالت مطلوب، نقایص و کاستی های خود را از طریق آزمون و خطا برطرفمینماید. در حالیکه مسکن معاصر در چنین مسیری گام بر میدارد، مسکن بومی به خوبی به اصالت زندگی و پتانسیل های محیطیآگاه بوده و بهجای بی توجهی به نیازهای زندگی و مبارزه با متغیرهای جغرافیایی، در هماهنگی با آن شکل گرفته است. مصداقهایخوب این نوع معماری را می توان در خانههای روستایی مشاهده نمود. این معماری که دارای اصول نسبتاً ثابت و پایداری استبهراحتی دستخوش دگرگونی قرار نمی گیرد و تغییرات آن اغلب بطیی ، درونی و در طول دوره های زمانی نسبتا طولانیصورت گرفته است. یکی از مهمترین ویژگیهای معماری روستایی توجه به طراحی منطبق با نیازهای فطری مردم و محیط وفعالیت های روزمره آنان مانند نوع فضاهای معیشت مردم است. مصداقهای معماری از همنشینی فضاهای زیستی و معیشتی در ایننوع مسکن عمق توجه نسبت به زندگی مردم و نیازهای آنهاست که فضای کالبدی را با داستان زندگی مردم هماهنگ و آن را ایجادنموده است. چنین نگاهی به زندگی و توجه به نیازها و هماهنگی با محیط طبیعی منجر به شکل گیری اشکال مختلف مسکن بهصورت چادر، آلاچیق و مسکن موسمی یا دایم شده است. معماری روستایی اعم از مسکن، یا معماری فضاهای عمومی مانند آبانبارها، یخچال ها، آسیاب های آبی و بادی، کفتر خانها (برای حاصلخیزی و رشد گیاهان )، بندها و ... مصادیق بارزی از کتابزندگی مردم است که همچون دایره المعارفی بزرگ نشان دهنده جهان بینی و چگونگی دانش سازندگان آن است. توجه به روستا ومسکن روستایی و معماری نشات گرفته از فطرت انسانی آن و فضای طبیعی و بستری که در آن شکل گرفته، امروزه نیز می تواندراهگشا و راهنمای معماران در طرح مسکن روستایی باشد. اما آغاز چنین رهیافتی مستلزم پدیدارشناسی مسکن روستایی و رجوعدوباره به چیستی و چرایی آن است. چنین فرایندی گام مهمی در مسیر شناخت، درک و احاطه به موضوع محسوب می شود کهمیتواند در تبیین اصول و معیارهای مسکن مطلوب روستایی اثرات مثبتی داشته باشد .