جایگاه دانش و صناعت بومی در آموزش معماری امروز

یکی از پارامترهای مهم هر معماری، تکنیک یا فرایند ساخت آن است. هر معماری متناسب با شخصیت یا هویت خود، دارای یک روش، تکنیک و پروسه خاص است، ولی امروزه با پیشرفت تکنولوژی و یکسان شدن جزییات و تکنیک های ساخت، همچنین استاندارد شدن بسیاری از تجهیزات این تفاوت ها از بین رفته و سیمای مناطق مختلف یکسان ساخته می شود. بخش قابل توجهی از این مشکلات به آموزش معماری، تربیت معماران و متخصصان این رشته مربوط است و بی تردید قسمتی از این آموزش و تربیت به بخش آموزش تکنولوژی مربوط است زیرا نظام تکنولوژی طوری تعریف و تنظیم شده است که در برابر خصیصه-های فرهنگی و محلی، حساسیت چندانی نداشته باشد. درنتیجه با توجه به تاثیر تکنولوژی بر سیستم های فرهنگی و در اینجا معماری، قطعاً درنگ و تعمق بیشتری به خصوص در حوزه آموزش معماری مورد نیاز است. این مقاله جست وجویی است برای اتخاذ رویکردی مناسب در خصوص ماهیت تکنولوژی و مسیله آن در محتوای برنامه های آموزشی رشته معماری که هم اکنون در کشور ما به اجرا گذاشته می شود. بدین منظور این مقاله شامل دو بخش: بخش اول آفت شناسی و نقد و بررسی سرفصل موجود بر اساس هدف مقاله و بخش دوم در جستجوی ارایه راهکار مناسب جهت حل مسیله در سه حوزه: 1. محتوای سرفصل 2. رویکرد آموزشی و 3. طراحی فضای آموزشی می باشد.