تداوم معماری مسکن روستایی با انگیزه توسعه پایدار روستایی

با پیشرفت های صنعتی، افزایش جمعیت، گسترش شروع رفت و آمد میان شهرها و روستاها و رواج وسایل ارتباطات جمعی، با بررسی ساخت و سازهای روستایی دوران معاصر با نمونه های متعددی از طرح ها یا ساختمان های روستایی احداث شده مواجه می شویم که دچار انواع نابسامانی در طرح، انتخاب سیستم ساختمان، اندام ها، عناصر عملکردی و کیفیت ساخت و اجرا است، نابسامانی هایی که در هنگام بهره برداری ساکنان به شدت بروز پیدا می کند و موجب ناخرسندی آنان و همچنین عامل به وجود آمدن شرایط نامناسب اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی در آینده می گردد. معماری به مثابه ظرفی که تمامی ابعاد زندگی انسان را تحت نظر دارد در اینجا با نمودی نا مناسب، باعث ناخشنودی است. بخشی از این نابسامانی ها که آثار آن در مرحله بهره برداری بیشتر نمایان می شود، بی توجهی یا کم توجهی به اهداف و اصول صرفه جویی در مصرف انرژی و طراحی همساز با محیط و اقلیم است که علاوه بر پیامدهای اقتصادی، تاثیر چشمگیری بر سطح آسایش و بهداشت ساکنان می گذارد و از لحاظ اجتماعی بر آداب، رسوم، سنن و روش زندگی روستاییان موثر خواهد بود. این ابعاد از تاثیرگذاری ها، در نهایت پایداری را دچار خسران می نماید و در پی آن روستا متضرر خواهد شد. توسعه پایدار روستایی با رویکردهای زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی، در صورت تجمیع تمامی ابعاد روستا میسر خواهد بود. به منظور بروز پایداری در روستا باید از جز به کل نگریست و گام برداشت، با توجه به موضوع این پژوهش؛ مسکن به عنوان یک جزو می تواند به عنوان کلیتی عمل کند که در صورت اجرا و طراحی صحیح از مصداق های پایداری بوده و گامی مناسب به سوی توسعه پایدار باشد. این مقاله که با مطالعات و بررسی های لازم و اسناد موجود در دسترس تالیف شده است، سعی دارد عوامل موثر بر تغییرات ساخت و ساز مسکن روستایی و چگونگی عملکرد صحیح آن در توسعه روستا را روشن سازد و با ارایه راهکارهایی مناسب در راستای تداوم معماری مسکن روستایی گام برداشته و به عنوان یک جزو اساسی موجبات پایداری در روستا را فراهم آورد.