selective impairment in verb inflection: evidence from persian agrammatism

Impaired morpho-syntactic production is the hallmark of agrammatic aphasia. it has been shown across several languages that verb inflection is difficult for agrammatic aphasic speakers. many studies have indicated that this deficit is selective. agreement is relatively preserved, while tense is severely impaired. the present work is based on interpretable features’ impairment hypothesis (fyndanis, 2012) which believes that categories with uninterpretable features (e.g. agr) are better preserved than categories with interpretable features (e.g. tense aspect). it is argued that the increased processing demands of tense and aspect, which carry interpretable features, render them more vulnerable compared to agreement, which bears an uninterpretable feature and is a local, strictly grammatical operation. a sentence completion task tapping subject-verb agreement and tense and a picture description task were administered to two native speakers of persian with agrammatic aphasia. the patients were classified as broca’s aphasics according to the persian aphasia test, their mri reports and ct scans. they were asked to participate in a battery of tests designed to assess their abilities in production of inflectional morphology. results showed that all the agrammatic speakers performed as hypothesized. overall, the tense was significantly more impaired than agreement.

آسیب گزینشی تصریف فعل در بیماران دستورپریش فارسی زبان در چارچوب فرضیه مشخصه‌های تفسیر‌ شدنی آسیب‌دیده

آسیب صرفی-نحوی گفتار از مشخصه‌های بارز بیماران دستورپریش است. هدف این پژوهش، بررسی آسیب گزینشی تصریف فعل (زمان و مطابقه) در بیماران دستورپریش فارسی‌زبان با‌توجه‌به میزان آسیب‌پذیری این مشخصه‌ها در چارچوب فرضیه مشخصه‌های تفسیرشدنی آسیب‌دیده فیندانیس و همکاران (2012) است. بر‌اساس این فرضیه، میان مشخصه‌های تفسیر‌نشدنی فعل مانند شخص و شمار (مطابقه) و مشخصه‌های تفسیر‌شدنی مانند زمان و وجه (که در تفسیر جمله دخالت‌دارند)، تمایز وجود‌دارد. یعنی مقوله‌های نقشی حامل ویژ‌گی‌های تفسیر‌شدنی ممکن‌است باعث بروز مشکلات بیشتری در بیماران زبان‌پریش نا‌روان شوند و بازنمایی ساخت‌واژی ویژگی‌های تفسیر‌شدنی در آن‌ها امکان‌پذیر نیست. برعکس، مطابقه که نیازمند بازبینی ویژگی‌های تفسیر‌نشدنی است، بدون آسیب مانده و ویژگی‌های مطابقه نسبت‌به زمان در بیماران دستور‌پریش بیشتر حفظ‌شده‌است. در این پژوهش توصیفی-تحلیلی استدلال می‌شود که نیاز به پردازش بیشتر زمان به‌عنوان یک مشخصه تفسیرشدنی باعث آسیب‌پذیری بیشتر آن نسبت‌به مطابقه به‌عنوان یک مشخصه تفسیرنشدنی می‌شود. بدین‌منظور با‌توجه‌به آزمون زبان پریشی فارسی، گزارش ام آر آی و سی تی اسکن، دو بیمار دستورپریش مورد-بررسی قرار‌گرفته و نمونه‌های گفتاری آن‌ها در آزمون تکمیل جمله و آزمون توصیف تصویر ارزیابی‌شد. به‌طور‌کلی آزمون توصیف تصویر برای این بیماران نسبت‌به آزمون تکمیل جمله دشوارتر بود. نتایج آزمون‌ها میزان آسیب‌پذیری این مشخصه-ها را در زبان فارسی با‌توجه‌به فرضیه مذکور مورد تایید قرار‌‌داد.