سنجش غلظت سرب و آهن در آب، رسوب و گونه گاماروس (Pontogammarus maeoticus) در تالاب بین المللی گمیشان

انتخاب مولفه‌های بیولوژیکی به عنوان بایواندیکاتور در پایش سلامتی اکوسیستم ها سودمند بوده و تغییرات آینده محیط‌زیست را نشان می دهد. پیشرفت شاخص های زیستی آشکارگر برای ارزیابی خطرات ناشی از فلزات سنگین در اکوسیستم های تالابی مهم و ضروری بوده و به عنوان سیستم های اخطاردهنده برای آلودگی محیط‌زیست تلقی می شوند. موجودات آبزی قادرند از منابع تغذیه ای گوناگون، غلظت های چند برابر فلزات در آب را در بدن خود انباشت نمایند. سخت-پوستان عالی به عنوان حلقه ای از زنجیره غذایی اکوسیستم های تالابی به دلیل جذب و تجمع فلزات سنگین در بدن خود می توانند نشانگر افزایش نسبی این آلاینده ها در محیط‌زیست خود باشند. در زمستان 1389 با استفاده از گراب اکمن تعداد 42 قطعه گاماروس در نقاط مختلف تالاب بین المللی گمیشان نمونه‌برداری شد. همچنین از ستون آب و رسوبات سطحی 3 ایستگاه نیز نمونه برداری صورت گرفت. نمونه های آب، رسوبات سطحی و گاماروس (pontogammarus maeoticus) به ترتیب به روش‌های water sampling،standard methods و astm آماده سازی شد. سپس با استفاده از دستگاه جذب اتمی غلظت دو فلز سنگین سرب و آهن در تمامی نمونه ها قرایت شد. نتایج نشان داد که بیشترین غلظت فلزات سرب و آهن در بدن گاماروس به ترتیب 55/1 و 18/12 میکروگرم بر گرم وزن بود. آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین فلز غیرضروری سرب و فلز ضروری آهن در بدن میگو همبستگی مثبت، پایین و غیر معنی‌داری وجود داشت (38/0=r، 2/0 p=). از طرفی میانگین غلظت فلزات سرب و آهن در ستون آب به ترتیب 01/0 ± 16/0 و 15/0 ± 28/0 و در رسوبات سطحی نیز به ترتیب 81/0 ± 22/2 و 54/0 ± 61/3 قسمت در میلیون به دست آمد. بین غلظت های سرب و آهن در ستون آب و رسوبات سطحی همبستگی مثبت و بالایی وجود داشت. به طور کلی میانگین غلطت سرب و آهن در بدن گاماروس، آب و رسوبات سطحی محل نمونه برداری در تالاب بین المللی گمیشان پایین تر از حد سمی بود