واکنش گیاه همیشه بهار (calendula officinalis l.) به آسکوربیک اسید و براسینواستروئید در شرایط تنش خشکی

تاثیر تنش کم آبیاری، براسینواستروئید و آسکوربیک اسید بر رنگیزه های فتوسنتزی و برخی از متابولیت های سازگاری گل همیشه بهار طی آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی و آزمایشگاه دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1393 بررسی گردید. آزمایش به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. تیمار تنش کم آبیاری در دو سطح (50 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر (شاهد) و 100 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر (تنش کم آبیاری)) به عنوان عامل اصلی و تیمارهای براسینواستروئید (710، 810 و صفر مولار) و آسکوربیک اسید ( 10 میلی مولار و صفر (شاهد)) نیز به صورت فاکتوریل به عنوان عوامل فرعی در نظرگرفته شدند. نتایج نشان داد که تنش کم آبیاری، کاربرد براسینواستروئید و آسکوربیک اسید موجب افزیش درصد اسانس، کربوهیدرات، کاروتنوئیدها و فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز شد. همچنین، تنش آبی، میزان کلروفیل a، b، کلروفیل کل، لیزین و متیونین را کاهش داد. با این حال، کاربرد براسینواستروئید و آسکوربیک اسید توانست آسیب های ناشی از تنش را تخفیف داده و میزان کلروفیل های a، b و کل را افزایش دهد. کاربرد آسکوربیک اسید در شرایط تنش به جلوگیری از کاهش بیشتر لیزین و متیونین کمک کرد. با توجه به این نتایج، به نظر می رسد استفاده از آسکوربیک اسید و براسینواستروئید با کمک به سیستم دفاعی از تخریب کلروفیل ها جلوگیری کرده و موجب افزایش تحمل به تنش خشکی شده است. همچنین، به نظر می رسد کاربرد براسینواستروئید می تواند در بهبود خاصیت دارویی همیشه بهار موثر گردد.