تحلیل الگوهای آموزشی و تربیتی در تاریخ میانه ایران و عصر صفویه و بررسی تاثیر آن‌ها بر انزوای اجتماعی زنان

در نگاه توسعه‌مدار به نیروی انسانی، جنسیت در ارایه خدمات آموزشی و تربیتی به افراد، نباید تعیین کننده باشد. جامعه هدف راهبردی واحدی را تعقیب می‌کند و ضرورت دارد از توان آحاد افرادش بهره گیرد. این خود افراد هستند که می‌توانند، متناسب با علاقه و توان، به گزینش بپردازند. وجود الگو‌های خاص آموزشی و تربیتی برای زنان در متون سده‌های میانی تاریخ ایران و دوران صفویه، حاکی از این است که مربیان تربیتی نیل به دو هدف متفاوت را در حوزه تعلیم و تربیت دختران و پسران و زنان و مردان مدّ نظر داشته‌اند. هدف تحقیق حاضرکه با ابتنا بر روش تاریخی و مراجعه به منابع دست اول و استفاده از منابع تحقیقاتی صورت گرفت، شناخت ابعاد مختلف این مساله بود. حاصل تحقیق نشان داد که فقدان حضور موثر عمومی زنان در عرصه اجتماعی و ضعف قدرت تصمیم گیری ایشان در حوزه عمل جمعی، در نتیجه اعمال شیوه تربیتی متفاوت از مردان و ممنوعیت آنان از سواد آموزی و مجبوریت ایشان به انزواطلبی بوده‌است که الگوهای تربیتی خواهان آن بوده‌اند و مردان را به حفظ این سنت ترغیب و تشجیع می‌کرده‌اند. با وجود این، وجود استعداد فردی در برخی از زنان و انتهاز فرصت‌ ایشان از شرایط مساعد پیرامونی، علی رغم بازدارندگی‌ها، شکوفایی استعدادهای آنان را ممکن و میسور می‌ساخته‌است که، به دلیل محصور ماندن در حوزه عمل شخصی، ناتوان از جریان‌آفرینی فرهنگی و اجتماعی بوده‌است.