نظریه تعین اول در مکتب ابن‏عربی (تحلیل و نقد)

نظریه فلسفی- عرفانی، «تعین اول» نظریه‌ای کلان درباره لحظه «پدیداری و ظهور وجود» و چگونگی شکل‌گیری صدور کثرات از واحد بسیط است. این مسیله از مباحث بنیادی و البته از دشوارترین مسایل در «عرفان اسلامی» است. ابن‏عربی پدر عرفان نظری در جهان اسلام شناخته شده و در این میان اندیشه وحدت وجود او که پایه اصلی فکر و دستگاه عرفانی اوست، در پرتو نظریه تعین اول سامان یافته است. بررسی این مسیله که ابن‏عربی چگونه و در کجا آن را بررسی کرده و آیا دغدغه فکری او بوده یا تعبیر و تبیین او چگونه بوده است، اهمیت زیادی دارد. از آنجا که در بررسی عمده آثار وی، از جمله کتاب عظیم فتوحات مکیّه به‏صراحت این عنوان یافت نمی‌شود، در تحقیق پیش‏رو تلاش شده با بررسی آثار ابن‏عربی به‏ویژه کتاب یادشده معادل و اصطلاح یا اصطلاحاتی که ابن‏عربی در آثار خود برای «تعین اول» به‏کار برده، مشخص و مقصود او تبیین، تحلیل و در پاره‌ای از موارد با نگاه نقادانه به آن‏ها نگریسته شود. همه این مسایل به روش توصیفی – تحلیلی و با توجه به نگاه ابن‏عربی و شاگردان مکتب وی، به این موضوع رسیدگی شده است.