رابطۀ علم و دین از منظر علامه حسن‌زاده آملی

نزاع میان علم و دین، در مغرب‌زمین، و مخصوصاً بعد از رنسانس، ریشه دارد که تدریجاً در مشرق‌زمین نیز گسترش یافت و مورد توجه عالمان مسلمان قرار گرفت. در همین راستا، علامه حسن زاده آملی با تکیه بر سنت جامع تفکر اسلامی، به تبیین رابطۀ این دو پرداخته‌است، که تحقیق پیش‌رو در مقام تبیین و بررسی آن، در نهایت به این نتایج دست یافته‌است: علامه حسن‌زاده در تعریف علم، با اصالت دادن به حیث کاشفیت علم، تقلیل آن را به علوم تجربی ناصواب می‎دانند. وی در تعریف دین نیز با دینِ حق دانستنِ اسلام، دین را به معنای جعل تشریعی الهی مبتنی بر اسرار تکوینی آفرینش، در جهت سعادت ابدی انسان دانسته‎اند و نهایتاً در تبیین رابطۀ میان علم و دین، نظریه معاضدت را، چه در حیطه علوم تجربی، چه ریاضی و چه فلسفی و عرفانی، ارائه نموده‎اند.

relationship between science and religion from the perspective of allameh hassanzadeh amoli

the conflict between science and religion has its roots in the west, especially following the renaissance, and it gradually spread to the east and became the focus of muslim scholars. in this respect, allameh hassanzadeh amoli, relying on the comprehensive tradition of islamic thought, attempted to explain the relationship between the two. the current research, thus, aims to explore the relationship between science and religion from his perspective. according to the results, giving originality to the aspect of the discovery of science in his definition of science, allameh regarded it inappropriate to restrict and reduce science to mere empirical sciences; in contrast, while acknowledging islam as the religion of truth, he saw religion as a divine legislation based on the creational secrets of the creation that is drawn up for the eternal happiness of man; and, finally, in explaining the relationship between science and religion, he presented the assistance theory in the fields of empirical sciences, mathematics, philosophy, and mysticism.