آداب خوراک در ادبیات عارفان و صوفیان ایران تا پایان قرن هفتم هجری

با ورود اسلام به ایران، بسیاری از ابعاد فرهنگی و تمدنی ایران دستخوش دگرگونی شد. یکی از این حوزه‌ها، قلمرو خوراک و آداب مربوط به آن بود که طی سده‌های دوم تا هفتم ق و همزمان با دوره تثبیت چیرگی اسلام بر زندگی ایرانیان در دوره‌ی خلافت عباسی، شکل فرجامین خود را پیدا کرد. این دگرگونیها از مسیرهای متفاوتی به متن جامعه ایرانی راه یافت. یکی از این مسیرها، عارفان و صوفیان عرفا و متصوفه بودند که بر پایه‌ی دریافت خود از آموزه‌های اسلامی، با سفارشها و یا رفتارهای خود، زمینه‌ساز جابه‌جایی مفاهیم اسلامی مرتبط با خوراک در ایران شدند. در این مقاله خواهیم کوشید تا بر پایه‌ی متون به جا مانده از این جریان به بررسی این تاثیرگذاری پرداخته شود.