نگاهی معرفت‌شناختی به غذای نور و نورخواری در آثار منظوم مولانا

در این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی ماهیت غذای نور و نورخواری در آثار منظوم مولانا و اهمیت آن در درک ماهیت معرفت صوفیانه پرداخته ایم. مسئلۀ تحقیق ماهیت غذای نور و نور خوردن از دیدگاه پدیدارشناسی و هستی شناسی عرفانی، جایگاه آن در نظام خاص معرفتی مولانا و اهمیت آن در توصیف و تبیین ماهیت معرفت صوفیانه است. یافته های تحقیق نشان می دهد که هرچند چشیدن و نوشیدن نور تجلی الله، در آثار صوفیان قبل از مولانا، با اصطلاحاتی مانند «ذوق»، «شُرب» و «رَیّ» بیان شده است، غذای نور و نور خوردن تجربۀ خاص صوفیانۀ مولوی هستند که نباید به آن ها با نگاه ادبی زیبایی شناختی مبتنی بر تخیل خلاق نگریست، بلکه باید به آن ها، به عنوان حقایق و پدیده های خاص روحانی و معنوی نگریست که در بستر و زمینۀ خاص صوفیانه شان قابل بررسی و تحلیل و از منظر توصیف معرفت صوفیانه مهم هستند.

An epistemological look at the “Food of Light” and “Light eating” in the works of Rumi

In the present article, we have studied the “Food of Light” and “Lighteating” in the works of Rumi and its importance in understanding the nature of Sufi knowledge with a descriptiveanalytical method. The problem of researching is the nature of light food and lighteating from the perspective of mystical phenomenology and ontology and its place in Rumi’s special epistemological system and its importance in describing and explaining the nature of Sufi knowledge. The research findings show that although tasting and drinking the light of the manifestation of God, in the works of Sufis before Rumi has been expressed in terms of terms such as “ذوق” (Taste), “شرب” (Drink), and “ریّ” (Slake),  “Food of Light” and  “Lighteating” are Rumi’s special Sufi experiences that should not be viewed from a literaryaesthetic look based on creative imagination that can be studied and analyzed in their specific spiritual and spiritual truths and phenomena, which can be studied and analyzed in their specific Sufi context and  are  important from perspective of describing Sufi knowledge.