مقایسۀ ارتباط صمت و هسوخیا و ذکر قلبی در طریقۀ هسوخیایی و تصوف

هدف در طریقۀ هسوخیایی و تصوف رسیدن به حضور خدا در قلب باطنی و سکوت و آرامش درونی با ذکر قلبی است. ذاکر در هر دو طریقه از ذکر زبانی و شفاهی به ذکر قلبی وارد می‌شود. در طریقۀ هسوخیایی در ذاکر هنگام ذکر قلبی، مسیح و روح‌القدس ذکر می‌گوید و هدف رسیدن به هسوخیاست. هسوخیا شامل سکوت زبانی و درونی است و در ذاکر مسیح و روح‌القدس ذکر می‌گویند. در تصوف نیز از خاموشی و سکوت زبانی و قلبی سخن گفته می‌شود. بیشتر عرفا سکوت قلبی را مهم‌تر از سکوت ظاهری می‌دانند که در آن سراسر وجود ذاکر غیر زبانش به ذکر مشغول‌اند. در این مقاله این نتیجه حاصل می‌شود که با وجود شباهت‌های هر دو طریقه در ذکر قلبی و سکوت، در مسیحیت به علت تثلیث بر ذکر عیسی تاکید است و در هسوخیا ذاکر با غیبت از غیر در قلب خود بر تثلیث حضور می‌یابد.

Comparison of silence, hesuchia and prayer of heart between Hesychasm and Sufism

In Sufism and the path of hesychasm, the goal is to reach the presence of God in the inner heart and inner silence and peace with the remembrance of the heart. In both ways, the remembrance enters from the verbal and oral the remembrance to the remembrance of the heart. In the school of hesuchia, when the prayer prays indeed the Christ and Holy Ghost pray in him/her and the prayer’s aim is gaining Hesuchia. Hesuchia contains linguistic and inner silence and is mentioned in the remembrance of Christ and the Holy Spirit. In Sufism, too, there is talk of silence and silence of language and heart. Most mystics consider the silence of the heart to be more important than the apparent silence in which the nonverbal remembrance is engaged throughout its existence. In this article, it is concluded that despite the similarities between the two methods of heartfelt remembrance and silence, in Christianity, because of the Trinity, the emphasis is on the remembrance of Jesus