تاثیر سندروم درد پاتلوفمورال ورزشکاران بر نسبت فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ثباتی کشکک حین حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک

سندروم درد پاتلوفمورال از جمله شرایط متداولی است که ورزشکاران به آن مبتلا می شوند و یکی از عوامل پیش بینی کننده این سندروم کاهش نسبت فعالیت عضله پهن مایل داخلی به پهن خارجی است. هدف تحقیق حاضر مقایسه نسبت فعالیت الکترومیوگرافی عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی حین انقباض ایزومتریک حداکثر عضله چهارسر رانی روی دستگاه ایزوکنتیک در ورزشکاران مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال و ورزشکاران سالم بود. در این مطالعه توصیفی 16 ورزشکار مرد30- 18 ساله تیم ملی (والیبال، هندبال و تکواندو) مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال و 16 ورزشکار مرد سالم تیم های ملی، همتاسازی شده به صورت داوطلبانه شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی هر دو عضله مذکور با الکترودهای سطحی و سیستم الکترومیوگرافی تلمتریک روی دستگاه ایزوکنتیک در زوایای 15، 30 و 45 درجه فلکشن زانو ثبت و نسبت فعالیت الکترومیوگرافی عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی مقایسه شد. برای مقایسه نسبت فعالیت عضلات در دو گروه، از آزمون آماری تی مستقل استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که در هیچ کدام از زوایای فلکشن زانو در دو گروه تفاوت معناداری در فعالیت الکتریکی نسبت عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی وجود ندارد (05/0 p < ). همچنین نتایج تحقیق نشان داد که نسبت فعالیت الکترومیوگرافی عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی هر دو گروه بالاتر از مقدار عددی 1 است. اما این نسبت در ورزشکاران سالم بیشتر از ورزشکاران مبتلا بود. در مجموع به نظر می رسد تمرینات ورزشی به عنوان عامل پیشگیری-کننده مانع اختلال در فعالیت الکتریکی عضله پهن مایل داخلی شده که از کاهش مقدار عددی نسبت عضله پهن مایل داخلی به عضله پهن خارجی جلوگیری می کند.