ارتباط بین میزان قوس طولی داخلی کف پا با استقامت قلبی - تنفسی و چابکی پسران دانش آموز 12-14 سال

هدف از این مطالعه، ارتباط بین میزان قوس طولی داخلی کف پا با استقامت قلبی ـ تنفسی و چابکی در پسران دانش آموز 12 تا 14 سال بود. روش تحقیق حاضر از نوع همبستگی ـ توصیفی است. جامعه آماری تحقیق شامل کل مدارس راهنمایی پسرانه شهرستان شهرکرد بودند که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای تعدادی از مدارس انتخاب شدند. نمونه آماری این تحقیق شامل 90 نفر بود که با توجه به محدودیت ها از میان دانش آموزان پسر این مدارس به صورت تصادفی و هدفمند انتخاب شدند. ابتدا از تمامی آزمودنی ها آزمون نقش کف پا به عمل آمد و قوس کف پای آزمودنی ها با استفاده از شاخص استاهلی (si) به صورت کمی طبقه بندی شدند. سپس با توجه به محدودیت هایی که محقق در نظر گرفته بود، آزمودنی ها با میانگین و انحراف معیار سن 82/0±13 سال، وزن 19/7±46 کیلوگرم و قد 086/0± 54/1 متر در سه گروه 30 نفره، گروه 1)آزمودنی های با قوس کف پای 44/0 > si، گروه 2) آزمودنی های با قوس کف پای 89/0?si?44/0 و گروه 3) آزمودنی با قوس کف پای 89/0 < si، به صورت هدفمند طبقه بندی شدند. سپس از هر گروه آزمون دو 1600 متر جهت سنجش استقامت قلبی ـ تنفسی و آزمون دو رفت و برگشت 9×4 متر جهت سنجش چابکی به عمل آمد. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار spss17 و آزمون همبستگی و anova یکطرفه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین میزان قوس طولی داخلی کف پا با استقامت قلبی ـ تنفسی رابطه معنی داری وجود دارد(002/0p=) ولی ارتباط معنی داری بین میزان قوس طولی داخلی کف پا با چابکی وجود ندارد(216/0p=). با توجه به نتایج به دست آمده از این تحقیق می توان اظهار داشت که ناهنجاری های قوس کف پا به ویژه کف پای صاف عامل مهمی در استقامت قلبی ـ تنفسی دانش آموزان محسوب می شود؛ هر چند که در چابکی قابل توجه نمی باشد.