اثر خستگی بر حداکثرنیروی عمودی عکس العمل زمین در زنان با راستاهای متفاوت زانو در پرش و فرود تک پا

زمینه و هدف: انحراف در راستای مطلوب مفصل زانو موجب تغییر در چگونگی توزیع وزن و در نتیجه کاهش کارایی مکانیکی آن می شود (1و2). آگاهی از میزان تغییرات بیومکانیکی حاصل از این ناهنجاری ها به هنگام خستگی گام مهمی در جهت پیشگیری از بروز آسیب های بعدی می باشد لذا هدف از این تحقیق، بررسی اثر خستگی بر حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در حرکت فرود تک پای زنان دارای زانوی پرانتزی، ضربدری و نرمال بود. مواد و روش ها: 40 دانشجوی زن سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، دارای زانوی پرانتزی(14نفر)، زانوی ضربدری (14نفر) و زانوی نرمال(12نفر) در این تحقیق شرکت کردند. از کولیس برای ارزیابی راستای زانوی استفاده شد و آزمودنی ها در سه گروه (زانو پرانتزی، ضربدری و نرمال) قرار گرفتند. سپس آزمودنی ها فرود تک پا را از 50 درصد حداکثر پرش سارجنت بر روی صفحه نیرو انجام دادند. پس از اجرای پروتکل خستگی، تکلیف پرش_فرود دوباره اندازه گیری و ثبت شد. برای مقایسه درون گروهی، آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها : مقدار حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در زنان با راستاهای متفاوت زانو (p=0/314) معنادار نبوده و همچنین خستگی (p=0/479) بر مقدار این مولفه تفاوت معناداری نداشته است. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد خستگی (مطابق پروتکل این تحقیق) نتوانست میزان نیروی عمودی عکس العمل زمین در افراد با راستاهای مختلف زانو را دست خوش تغییر سازد که ضرورت انجام مطالعات بیشتر با پروتکل های مختلف خستگی را روشن می سازد.