تاثیر تمرینات بنیادین بر حرکات عملکردی پایه و تخصصی در دانشجویان دختر

ناتوانی در انجام حرکات عملکردی از مهم‌ترین عوامل ایجاد آسیب‌های عضلانی اسکلتی است. در تحقیق حاضر، مطالعه شد که تمرین حرکات بنیادین ثبات‌بخشی پویای عصبی عضلانی، چه اندازه موجب بهبود انواع حرکات عملکردی می‌شود. نمونۀ تحقیق شامل 34 دانشجوی دختر بود که به‌طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. سن، قد و وزن گروه تجربی به‌ترتیب 0.68± 18.8، 5.63± 160.4 سانتی‌متر و 14.41±61.4 کیلوگرم و گروه شاهد 0.91± 18.9، 3.16± 160.5 سانتی‌متر و 12.10±61.2 کیلوگرم بود. گروه شاهد تمرینات معمول و گروه تجربی پروتکل مطالعه را 3جلسۀ 50 دقیقه‌ای در هفته به مدت شش هفته انجام دادند. از پنج آزمون حرکتی به‌عنوان نشانگرهای اثربخشی تمرینات استفاده شد. تحلیل واریانس برای اندازه‌های تکراری بیانگر وجود تعامل معنادار در هر پنج آزمون حرکتی به‌نفع گروه تجربی بود  (0.29 ≤ƞ2 و 0.001≥p و 4.13 ≤(32و1)f). براساس ضرایب مجذور اتا، کمترین و بیشترین تفاوت ضریب پیشرفت به‌ترتیب در آزمون‌های تعادلy و غربالگری حرکات عملکردی مشاهده شد. یافته‌ها موید آن است که می‌توان از تمرین حرکات بنیادین برای بهبود حرکات عملکردی استفاده کرد. بهبود کمتر حرکات عملکردی تخصصی‌تر نشان می‌دهد که آنها احتمالاً علاوه‌بر حرکات بنیادین به تمرین تخصصی حرکت نیز نیاز دارند.