تاثیر خستگی عملکردی بر الگو و شروع فعالیت الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات کمری-لگنی و پرونئال تکواندوکاران زن نخبه

خستگی سبب اختلال در بازخورد آوران‌ها، زمان‌بندی فعالیت عضلات و بروز آسیب در اندام‌ها می‌شود. در تحقیق حاضر اثر یک دوره پروتکل خستگی عملکردی بر الگو و شروع فعالیت الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات کمری لگنی و پرونئال بررسی شد. سیزده تکواندوکار زن سالم با میانگین سنی 1.25±20.92 سال، وزن 4.17±53.69 کیلوگرم، قد 5.00±166.92 سانتی‌متر و سابقۀ فعالیت 1.75±7.92 سال داوطلبانه در این مطالعه شرکت داشتند. ابتدا حین پرش– فرود تک‌پا زمان شروع فعالیت الکتریکی عضلات ارکتوراسپاین، کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس ثبت شد. سپس افراد در پروتکل خستگی شرکت کردند و بار دیگر فعالیت الکتریکی عضلات ثبت شد. آزمون آنالیز واریانس نشان داد اختلاف معناداری در زمان شروع فعالیت عضلات در پیش‌آزمون و پس‌آزمون وجود دارد (0.0005≥ p)، اما این الگو در پیش‌آزمون و پس‌آزمون تفاوت معناداری را نشان نمی‌دهد. آزمونt  زوجی نشان داد زمان فعال شدن هر چهار عضله پس از خستگی سریع‌تر شد، که در سه عضلۀ کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس معنادار بود؛ ولی برای عضلۀ ارکتوراسپاین معنادار نبود. در نتیجه سیستم عصبی مرکزی در زمان خستگی که پیش‌بینی می‌کند ریسک آسیب بیشتر است، حساس‌تر می‌شود و عضلات را زودتر به خدمت می‌گیرد تا از مفاصل در شرایط پرخطر محافظت کند. ازاین‌رو سعی دارد تا راهبرد‌های حرکتی را برای پیشگیری از آسیب احتمالی زودتر فراخوانی کند.