مستشرقان و داستان‌های قرآنی

یکی از ابزارهای مهمّ تعلیم و تربیت که اثر فوق العاده ای در رشد و تربیت افراد و به تبع آن جامعه دارد، استفاده از هنر قصه‌گویی در قالب ارائه الگو و نمونه ارزش ها و ضدّ ارزش هاست. وقتی انسان ها ویژگی های مثبت و منفی و صفات نیک و بد را در وجود نمونه های عینی، متبلور و متجلّی می بینند، بیشترین اثرپذیری و عبرت‌آموزی را خواهند داشت. قصّه های تاریخی منبع غنی و سرشاری از عبرت ها هستند؛ زیرا افراد با خواندن تاریخی که در قالب داستان بیان شده، عوامل سعادت و شقاوت گذشتگان را به صورت محسوس درک می‌کنند و خود را در کنار نقش آفرینان داستان احساس می نمایند و عامل پیروزی یا شکست آنان را با چشم عبرت می پذیرند. قرآن از این هنر به نحو احسن بهره برده و در مواردی آن را از حالت نقل صرف خارج کرده و جنبه تربیتی و هدایتی به آن بخشیده است و در راستای همین هدف از ذکر جزئیات پرهیز کرده است، اما این هنر بی بدیل قرآن در مواردی از سوی مستشرقان مورد خدشه قرار گرفته و اشکالاتی بر آن وارد شده است. در نوشتار حاضر، این اشکالات مورد بررسی و نقد قرار گرفته و هنر قرآن در استفاده درست و کاربردی از قصه‌گویی به عنوان شاخه ای تاثیرگذار در علوم انسانی نشان داده شده است.