چگونگی بازتاب جلوه های میان متنی در بازخوانش معماری معاصر ایران

دوگانه انگاری خلاقیت و نووارگی در مقابل اثرپذیری، پیوندگونی و خویشاوندی میان آثار از بحث هایی است که به ویژه پس از مدرنیته همواره بر هنر و معماری سایه افکنده است. این پژوهش در تلاش است با رهیافت به فرآیند میان متنی بیان کند؛ معماری تنها با اتکا به نبوغ و چیرگی اصالت ایده ی معمار و به یکباره و ناگهانی خلق نمی شود بلکه در جذبه و کشاکشی غریزی با تجربه، روش، اثر و ابزارهای دیگر هنرمندان؛ قوام می یابد. معماری اقتباس وخوانشی گسترده، ناهمگون و بیپایان از آثار دیگران و همواره در گفت وگوی با دیگری است. از سوی دیگر در فرآیند میان متنی تلاشمان برای جست وجوی شباهت ها و قیاس آثار معماری با یکدیگر را باید به میل انسان به یافتن تبار، تبارشناسی و در اصطلاح یافتن اسطوره ی خویشاوندی اش نسبت دهیم. پژوهش در دفاع از این فرضیه بنا شده که معماری نوعی گفتمان است که از پیوندخوردگی و خویشاوندی میان آثار در تقابل با هژمونی یکتایی و منحصربفرد بودن سخن می گوید و در انتقاد از نقد سنتی است که در بدنهی انتقاداتشان ارزش اثر را به اصالت ایده، حاصل ذهن خلاقه ی آفریننده، نسبت می دهند و برخی آثار را تا سطح اثری کپی و فقط اقتباسی، تنزل می دهند . اما در رهیافت میان متنی هیچ متنی (اثری) دیگر فقط یکتا نیست و به طور حتم در گفتگوی میان لایه های ذهن هنرمند با یک یا چند پیش متن دیگر شکل یافته است. پژوهش با ماهیتی کاربردی و به روش تحلیلی تفسیری می باشد. داده های مستخرج با تکیه بر استدلال منطقی مورد تحلیل قرار خواهند گرفت که نتایج آن در قالب جداولی ارائه خواهد شد. با رویکرد تفسیرگرای میان متنی به تحلیل آرای معتبر با محوریت مفهوم خوانش میان متنی می پردازیم و در نهایت تحلیل چند اثر از معماری ایران ارائه می شود، تا خوانش معماری میان متنی، به صورت کلّی بازشناخته شود.

Reflection of Intertextual Effects in Rereading the Contemporary Iranian Architecture

The dualism of creativity and innovation versus impressionable, linkage and kinship among works have always been debated in art and architecture, especially after modernity. This research attempts to express the process of intertextuality and describes that architecture is not only created by relying on the ingenuity and dominance of the originality of the idea of the architect and not created suddenly, but it is created by instinctive fascination with the experience, method, effect and other tools of the artists. The architecture of adaptation and reading is broad; it is heterogeneous and neverending in the works of others, and always in dialogue with another. In the process of intertextuality, our effort is to search for similarities and analogies of architectural works which should be attributed to the human desire to finding ancestry and origin, genealogy, and the term kinship myth. Research is based on the defense of the hypothesis that architecture is a kind of discourse that speaks of the interconnectedness and kinship between works as opposed to the hegemony of singularity and uniqueness of the work. It is in the criticism of traditional critique that, in the body of their criticism, they attribute the value of the work to the originality of the idea and the product of its creator creative mind, and some works are downgraded to the level of a copy of the other works. But in the intertextual approach, no other text is merely unique, and it is certainly formed in the dialogue between the layers of the artist's mind and one or more previous texts. Research is applied in nature and relies on analyticalinterpretive method. The extracted data were analyzed based on logical reasoning, the results of which are presented in graphs. The nature of research is an applied research and relies on the analyticalinterpretive method. The extracted data were analyzed based on logical reasoning, the results of which are presented in graphs. Using the intertextual interpretive approach, the analysis of authentic opinions is focused on the concept of intertextual reading, and finally, several works of Iranian architecture are presented in order to recognize the reading and creating of intertextual architecture.