توسعه ابزار سنجش تاب آوری سازمانی شهر در برابر بحران

وقوع مخاطرات طبیعی از جمله سیل و زلزله با توجه به شرایط محیطی و جغرافیایی کشور همواره منجر به آسیب های جدی مالی و تلفات انسانی گسترده ای گردیده است و این در حالی است که نگرش های جاری و حاکم بر مدیریت بحران عمدتاً بر مدیریت انفعالی بحران و یا کاهش آسیب پذیری های کالبدی توجه دارند و حال آنکه تقویت زمینه های سازمانی می تواند نقش بسیار موثری بر میزان تاب آوری سکونتگاه های انسانی در برابر مخاطرات بحران زا داشته باشد. بر این اساس هدف پژوهش تدوین مدلی جهت سنجش میزان مولفه های سازمانی سکونتگاه های انسانی و اجتماعات محلی با تاکید بر مواجهه با مخاطرات طبیعی و شوک های احتمالی است و به منظور سنجش مدل، تاب آوری سازمانی یکی از اصلی ترین سازمان های ذی مدخل در حوزه مدیریت بحران در شهر تهران را مورد ارزیابی قرار داده است. تدوین شاخص های سنجش مولفه های سازمانی سکونتگاه های انسانی در برابر مخاطرات طبیعی براساس مفهوم تاب آوری و ویژگی های سازمانی سکونتگاه های تاب آور در برابر بحران تدوین گردیده است و پس از جمع آوری داده ها در قالب پرسش نامه میدانی بهره گرفته شده است و از آزمون t تک نمونه ای جهت تحلیل داده ها و ارزیابی می زان شاخص های اجتماعی موثر در برابر بحران استفاده گردیده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که میزان تاب آوری سازمان بررسی شده در ابعاد مورد بررسی بسیار پایین بوده و تفاوت های معناداری میان سطوح تاب آوری در ابعاد مختلف و مشاهده می گردد. همچنین بر اساس تحلیل همبستگی میان ابعاد بررسی شده بیانگر همبستگی مستقیم میزان تاب آوری سازمانی ساکنین با میزان دانش و آگاهی و همچنین با میزان آمادگی کارکنان در مواجهه بحران داشته است.

Developing a Tool for the Assessment ofUrban Disaster Organizational Resiliency

The changes in urban life today has resulted in the less importance or complete loss or of many known urban spaces and social and cultural functionalities. These changes are mostly by disorientation, lack of identity and disaffiliation of citizens in social activities, whereas urban identity reinforces the link between city and citizens, and brings them special social characteristics, through the association of memories and sense of belonging in them. One way to accomplish this matter is utilizing the capacity of historic evocative buildings in the cities. Based on this, the purpose of this research is the feasibility study for the revival of urban space around the historical bridges of the city with emphasis on citizen’s identity and collective memory. The case study for this research is urban space around the historic bridge of Langroud city. In this research, effective factors in creating evocative urban space for citizens were evaluated by a questionnaire. The researchmethod presented in this paper was survey method using a case study. For this reason, two kind of questionnaires has been used and the reliability of each ones has been verified by calculating Cronbach’s Alpha coefficient. Also, the questionnaires were analyzed by SPSS software. The results indicate that elements such as meaning, structure and activity have the highest impact respectively, in the revival of urban space and creating sense of belonging around the historic bridge of Langroud city. The final result is that structural planning around historic bridges should be done in order to improve appropriate social and cultural activities, and give meaning to the city. It also indicates the role these valuable elements have in creating evocative urban space and identity for citizens.