طراحی مدل ارتقای اثربخشی دوره‌های آموزشی (مطالعه موردی: شرکت ملی نفت ایران)

امروزه موضوع اثربخشی در سازمان‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، زیرا در دنیای پرشتاب امروزی، سازمان‌هایی قادر به ادامه حیات خویش هستند که از اثربخشی کافی برخوردار بوده و بتوانند به اهداف از پیش تعیین شده دست یابند. از آنجا که در صنعت نفت، همواره مدیران به مقوله آموزش توجه داشته و به دنبال ارتقای آموزش کارکنان خود بوده‌اند، بررسی این امر که آیا کارکنانی که در دوره های آموزشی شرکت کرده‌اند، بعد از اتمام دوره‌ها می‌توانند از آموزش‌های ارایه شده برای بهبود عملکرد خود و افزایش اثربخشی سازمان بهره بگیرند، مطلبی مهم است. پژوهش حاضر، به طراحی مدل ارتقای اثربخشی دوره‌های آموزشی شرکت ملی نفت ایران می‌پردازد. روش پژوهش، توصیفی است. نمونه پژوهش شامل 134 نفر از افرادی است که در دوره‌های آموزشی شرکت ملی نفت ایران شرکت کرده بودند. روش نمونه‌گیری، تصادفی ساده بوده و از پرسشنامه محقق‌ساخته برای گردآوری داده‌های پژوهش استفاده شده است. روایی پرسشنامه با آزمون ضریب آلفای کرونباخ بررسی شد. در این مقاله، ابتدا به طراحی مدلی بر اساس ادبیات موجود در زمینه اثربخشی آموزش می‌پردازیم. سپس با تحلیل آماری داده‌های حاصل به دو شیوه توصیفی و استنباطی، مدل مناسبی برای ارتقای اثربخشی دوره‌های آموزشی ارایه می‌کنیم. آزمون فریدمن ضمن معنادار نشان دادن اظهارات پاسخگویان، اولویت‌بندی عوامل فردی را به‌ترتیب شامل سطح انگیزش، نوع نیازها، نوع علایق و نگرش‌ها، ویژگی‌های شخصیتی، و سطح ویژگی‌های فردی شرکت‌کنندگان در دوره آموزشی نشان داد. همچنین، اولویت‌بندی عوامل آموزشی شامل ویژگی‌های مدرسین، نحوه و سبک تدریس مدرسین، نوع امکانات و زمان‌بندی، نوع هدف‌گذاری، نحوه ارزشیابی مدرسین، و نوع محتوای مطالب مطرح در دوره آموزشی گزارش شد. الویت‌بندی عوامل سازمانی موثر بر اتقای اثربخشی آموزش نیز به ترتیب شامل وجود جوّ سازمانی مناسب در شرکت برای حمایت از شرکت‌کنندگان دوره آموزشی، وجود مدیریت و پشتیبانی متناسب در حمایت از شرکت‌کنندگان دوره آموزشی، وجود خط مشی و قوانین سازمانی متناسب در حمایت از شرکت‌کنندگان دوره آموزشی است. نتایج نشان داد که این اولویت‌ها معنادار نیستند.