الگوی پیشران‌های شایسته‌سالاری در نظام اداریِ مناطق کم‌برخوردار

شایسته‌سالاری و تخصص‌گرایی، نقش‌محوری و تعیین‌کننده‌ای در فرایند توسعه‌یافتگیِ جوامع دارد. این موضوع در استان سیستان و بلوچستان اهمیت بیشتری  دارد چرا که با وجود ظرفیت‌های توسعه‌ایِ گسترده، به دلیل برخی مولفه‌ها، روند توسعه‌یافتگی از شتاب لازم را ندارد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف طراحی الگوی تخصص‌گرایی و شایسته‌سالاری در نظام اداریِ استان تدوین و به گونه‌ای انجام شده است که ضمن شناخت آسیب‌ها، راهکارهای اجرایی در جهت بهبود وضعیت نیز ارائه شود. برای جمع‌آوری و تحلیل داده‌ها از روش کیفیِ نظریه داده‌بنیاد استفاده شد که فرایند آن در سه مرحله‌ی کدگذاریِ باز، محوری و انتخابی انجام شده است. پس از 16 مصاحبه با صاحبنظران این حوزه، داده‌های لازم گردآوری و تحلیل شد. بدین صورت که پس از طیِ فرایند مقایسه مستمر داده‌ها و مراحل سه‌گانه‌ی کدگذاری، 128 مفهوم اولیه در قالب 23 مقوله دسته‌بندی شدند. الگوی کیفیِ داده‌بنیاد از نتایج پژوهش  با محوریت «پیشران‌های شایسته‌سالاری در نظام اداریِ سیستان و بلوچستان» ارائه شد. این الگو مشتمل بر شرایط علّی (قابلیت‌های متعدد بالقوه برای توسعه، اهمیت توسعه‌ی استان در توسعه‌ی ملّی، ساختار ویژه‌ی قومی و مذهبی، بالا بودن شاخص فقر و محرومیت، مرزی بودن بخش عمده‌ای از مناطق استان)، پدیده محوری (شایسته‌سالاری در راستای توسعه پایدار)، راهبردها (اداری، سیاسی، اجتماعی)، عوامل مداخله‌گر (فقر آموزشی، نگاه‌های قومی و مذهبی، عوامل محیطی و جغرافیایی، عوامل دولتی و نهادی، عوامل فرهنگی و اجتماعی)، شرایط زمینه‌ای (عوامل انسانی، عوامل محیطی، عوامل نگرشی) و پیامدها (بهره‌برداری مناسب از ظرفیت‌ها، ارتقای تعامل و هم‌گرایی اجتماعی، بهبود روند توسعه‌ی ملّی، ایجاد امنیت پایدار، ارتقای اعتماد اجتماعی) هستند.