استفاده از روشی نوین جهت بررسی خوردگی موضعی آلیاژهای آلومینیوم 2024، 7075 و 6061 در محیط های شبه اتمسفر دریایی

افزودن برخی عناصر آلیاژی مانند مس و روی به آلومینیوم و اعمال عملیات رسوب سختی، باعث می شود این آلیاژها در محیط های اتمسفری دریایی حساس به انواع خوردگی شوند. رسوب های تشکیل شده در زمینه و مرزدانه ها، عامل اصلی خوردگی بشمار می‌روند. بمنظور بررسی رفتار خوردگی فلزات در محیط های اتمسفری دریایی نیاز به محیطی شبیه-سازی شده است تا شرایط مخرب اتمسفری کلریدی را فراهم کند. در این پژوهش از روشی جدید برای بررسی خوردگی اتمسفری استفاده شد. در ابتدا نمونه ها با شرایط خاص آماده سازی شده و در مدت زمان های گوناگون درون سلول های خوردگی قرار گرفتند به‌گونه‌ای که بلورهای نمک کلرید سدیم، روی سطح نمونه ها قرار داده شد و نواحی انتهای دانه واقع درضخامت نمونه ها بررسی شد. در این شرایط رطوبت نسبی ?100 بود. مطالعات میکروسکوپی نشان دادند، آلیاژ 7075 به دلیل حضور رسوبات در مرزدانه ها در کم‌تر از 72 ساعت دچار خوردگی بین-دانه ای شده و پس از گذشت زمان، خوردگی بین دانه ای به خوردگی حفره ای و پوسته ای شدن تبدیل شده است. خوردگی یکنواخت همراه با حفرات ریز برای آلیاژ 2024 رخ داده و آلیاژ 6061 میزان خوردگی به مراتب کم‌تری نسبت به 2024 و 7075 داشته است. در پایان بمنظور مقایسه رفتار خوردگی روی سطح، آلیاژها بر اساس استانداردastm b117 به مدت 672 ساعت مورد آزمون مه نمکی قرار گرفتند. در این شرایط، آلیاژ 2024 بیش‌ترین مقدار خوردگی را داشته است.