ساخت و بررسی رفتار کششی نانوکامپوزیت وینیل‌استر/دی‌اکسید تیتانیوم

تاکنون، بیش تر پژوهش‌ها فرآیند تولید و تاثیر آن بر خواص نانوکامپوزیت‌های اپوکسی را مورد بررسی قرار داده اند و دادههای کمی پیرامون نانوکامپوزیت‌های پلیمری با زمینه وینیل‌استر وجود دارد. این در حالی است که وینیل‌استر یکی از رزین‌های پرمصرف در صنعت کامپوزیت بشمار می رود. در سال‌های اخیر، افزودن تقویت‌کننده‌ها با ابعاد کوچک (بویژه در مقیاس نانو) به‌عنوان راه حلی جهت ارتقا خواص مطرح شده است. در نانوکامپوزیت‌ها، به‌دلیل نفوذ زنجیره‌های پلیمری به نانوذرات و ایجاد پیوند مناسب با آن‌ها، بهبود خواص را می‌توان انتظار داشت. هدف از این پژوهش، ساخت و بررسی رفتار کششی نانوکامپوزیت‌های وینیل‌استر/دی‌اکسید تیتانیوم می باشد. نمونه‌های نانوکامپوزیتی با استفاده از روش مخلوط‌سازی مذاب و با محتوای 1، 5/2 و 5 درصد وزنی از نانوذرات tio2 تولید شدند. هم چنین، byk-c8000 به‌عنوان عامل پیوندساز پلیمری به مخلوط اضافه گردید. در ابتدا، تاثیر پارامترها تولید بر خواص نانوکامپوزیت وینیل‌استر/tio2 (1% وزنی) مورد ارزیابی قرار گرفت و در ادامه، با انتخاب شرایط بهینه و تثبیت پارامترهای تولید، تاثیر محتوای نانوذرات بر خواص نمونه‌ها مطالعه شد. رفتار کششی نانوکامپوزیت، با استفاده از آزمون کشش تک محور مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که با افزایش محتوای tio2در زمینه پلیمری، مدول یانگ همواره افزایش خواهد یافت؛ در حالی که درصد کرنش تا شکست نانوکامپوزیت نسبت به نمونه خالص کاهش می‌یابد.