تجربه بازآفرینی حس دلبستگی به مکان در محلات آسیبدیده از زلزله با بهره گیری از روش نظریه زمین های بررسی موردی: امامزاده زید و قصر حمید در بم

با وجود اتمام فرایند بازسازی زلزله بم ، مطالعات جامعه شناسی هنوز از پیامد روانی حاصل از سوگ و اختلال در دلبستگی به سکونتگاه حکایت دارند، چراکه بازسازی بم با رویکردی کالبدی معطوف به ایجاد سرپناه و بدون توجه به پیوند عاطفی انسان- مکان انجام شده است. هدف این مقاله شناسایی ابعاد موثر دلبستگی به مکان در بازسازی پس از سانحه و تبیین نظریه‌ای مبتنی بر درک ساکنان محلات بم را از پیامد بازآفرینی دلبستگی به‌محله در بازسازی پس از زلزله است. در این پژوهش با اتکا بر رویکرد کیفی، از روش «نظریه‌ی زمینه‌ای» استراوس- کربین (1998) استفاده شده است. داده‌های پژوهش با انجام مصاحبه نیمه ساختار یافته با ?? نفر (تا اشباع نظری) از ساکنان قدیمی محلات امامزاده زید و قصرحمید در بازه سنی 25-65 سال با روش گلوله برفی گردآوری شده‌اند. این مطالعه نشان می‌دهد که در موقعیت بازسازی پس از زلزله، بازآفرینی «حس دلبستگی به مکان» در مقیاس «محله» در طول و به دنبال شکل‌گیری دلبستگی به «خانه» و «شهر» قرار دارد. بازآفرینی «دلبستگی به مکان» در مقیاس محله در سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی بازسازی نیازمند بازسازی باکیفیت خانه و عناصر مهم شهری با الهام از گذشته در گام نخست و اقدامات جهت «تسهیل زندگی»، «احیا خاطرات گذشته» و «تقویت شبکه‌های اجتماعی» در مراحل بعدی است.