حذف بیولوژیکی آفلاتوکسین B1 توسط مخمر ساکارومایسس سرویزیه در خوراک دام

از آنجایی که آلودگی با مایکوتوکسین ها در غذای انسان و خوراک حیوانات مشکل جدی محسوب می‌شود در این تحقیق توانایی اتصال آفلاتوکسین به دیواره سلولی مخمر ساکاروماسیس سرویزیه جهت کاهش سمیت در خوراک دام مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور آفلاتوکسین b1 در غلظت‌های 0، 5، 10 و 20 µg/lit (میکروگرم بر لیتر) به پنبه دانه به عنوان خوراک دام اضافه گردید و سپس توسط مخمر ساکارومایسس سرویزیه با شمارش سلولی cell/ml 109 در فاز لگاریتمی رشد، و همچنین مخمر تیمار شده با اسید و حرارت به مدت زمان‌های 0، 4، 12، 24 ساعت تلقیح گردید. در میانگین غلظت‌های مختلف سم بیشترین میزان کاهش توکسین مربوط به تیمار اسیدی (417/3) بوده و سپس تیمار حرارتی (607/3) و مخمر زنده (96/3) بیشترین کارآیی را از خود نشان دادند. همچنین بیشترین میزان کاهش آفلاتوکسین بعد از چهار ساعت مشاهده شد که نشانگر سرعت عمل و اشباع شدن محل‌های اتصال بعد از این زمان است. نتایج نشانگر این بود که سلول‌های مخمر زنده یا غیر زنده عوامل بیولوژیکی مناسبی جهت حذف آفلاتوکسین در محیط کشت آلوده هستند. همچنین مشخص شد که پدیده اتصال ماهیت فیزیکی دارد که این مسیله در غذا و خوراک‌های دامی که میزان بالای آفلاتوکسین آن‌ها یک عامل مخاطره آمیز محسوب می‌شود قابل توجه است.