اثربخشی مهارت‌های مثبت ‌اندیشی بر بهبود وضعیت رفتار پدرانه، گفت و شنود و خشم در رابطه دختران و پدران جانباز

اهداف: دوره نوجوانی مرحله ای استرس آور برای والدین و نوجوان است. کناره گیری عاطفی و هیجانی پدر جانباز از فرزندانش در کلیه مراحل رشد روانی به طور مکرر و مستمر، این فرزندان را در معرض فشارهای روانی قرار می دهد که باعث کاهش کیفیت زندگی آنان می شود. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی مهارت های مثبت اندیشی بر بهبود وضعیت آمیزش پدرانه، گفت وشنود و خشم در دختران نوجوان خانواده جانبازان بود. مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل، 30 دانش آموز دختر مقطع متوسطه خانواده جانبازان شهر اصفهان در سال تحصیلی 95-1394 به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شده و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسش نامه ولی فرزندی (فرم پدر) بود. گروه آزمایش، آموزش مهارت های مثبت اندیشی را طی 8 جلسه دریافت کرد، ولی گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل آماری به کمک نرم افزار spss 16 و توسط آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره انجام شد. یافته ها: در مرحله پس آزمون، بین میانگین نمرات دو گروه در مولفه های ارتباط (گفت وشنود)، آمیزش پدرانه و خشم تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0.05)، اما بین دو گروه از نظر مولفه عاطفه مثبت تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p>0.05). بنابراین آموزش مهارت های مثبت اندیشی با کنترل اثر پیش آزمون توانست مولفه های آمیزش پدرانه، ارتباط و خشم (به غیر از عاطفه مثبت) را در دختران بهبود بخشد. نتیجه گیری: آموزش مهارت های مثبت اندیشی می تواند بر بهبود وضعیت آمیزش پدرانه، گفت وشنود و خشم دانش آموزان دختر خانواده جانبازان موثر باشد و باعث ارتقای سطح کیفی سلامت روان آنها می شود.