اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر رضایت زناشویی همسران جانبازان

اهداف: رضایت زناشویی یکی از عواملی است که نه‌تنها می‌تواند کیفیت زندگی جانباز، بلکه خانواده و جامعه او را تحت تاثیر قرار دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر افزایش رضایت زناشویی در همسران جانبازان انجام شد. مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با دو گروه آزمودنی و یک گروه کنترل، 60 نفر از همسران جانبازان اعصاب و روان شهر تهران، در سال 1396 مورد مطالعه قرار گرفتند. این افراد با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در گروه‌های درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، معنادرمانی و کنترل (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. گروه‌های آزمودنی در 9 جلسه 120دقیقه‌ای تحت درمان قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه اطلاعات جمعیت‌شناختی و پرسش‌نامه رضایت زناشویی انریچ بود. داده‌ها با نرم‌افزار spss 18، از طریق آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: با کنترل اثر نمرات پیش‌آزمون، بین میانگین نمرات رضایت زناشویی گروه‌ها در مرحله پس‌آزمون تفاوت معنی‌دار وجود داشت (6.041=f؛ 0.004=p). در مقایسه دوبه‌دوی گروه‌ها، دو گروه آزمودنی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (0.023=p) و معنادرمانی (0.006=p) با گروه کنترل تفاوت معنی‌داری داشتند، ولی بین دو گروه آزمودنی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (0.873=p) و اثربخشی دو روش درمانی تقریباً یکسان بود. نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی هر دو بر افزایش رضایت زناشویی همسران جانبازان اعصاب و روان موثر هستند.