پیش‌بینی تاب‌آوری براساس خود- دلسوزی و همدلی در جانبازان

اهداف: جنگ یکی از عوامل تاثیرگذار در بهداشت عمومی جامعه است که باعث آسیب های جسمی و روانی زیادی در افراد می شود. هدف این پژوهش پیش بینی تاب آوری براساس خود دلسوزی و همدلی در جانبازان هشت سال جنگ تحمیلی بود.ابزار و روش ها: این پژوهش توصیفی همبستگی در سال 1396 بین کلیه جانبازان مبتلا به آسیب های جسمانی و روانی ناشی از جنگ در شهرستان سقز انجام شد. 297 نفر (262 مرد و 35 زن) به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون، پرسش نامه همدلی داویس و پرسش نامه خود دلسوزی نف استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss 24، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بین تاب آوری با همدلی (r=0.69; p<0.01), خود دلسوزی (r=0.78; p<0.01)، مهربانی با خود (r=0.81; p<0.01), خودباروی (r=0.73; p<0.01)، ویژگی مشترکات انسانی (r=0.69; p<0.01),انزوا (r=0.50; p<0.01)، ذهن آگاهی (r=0.61;p<0.01) و بیش آگاهی (0r=0.87; p<0.01) همبستگی مثبت و معنی داری مشاهده شد. همچنین همبستگی تاب آوری با دغدغه همدلانه (r=0.61;p<0.01) و دیدگاه گرایی (r=0.51; p<0.01)مثبت و معنی دار و با آشفتگی شخصی (r=-0.78; p<0.01). معکوس و معنی دار بود. خود دلسوزی و همدلی به ترتیب 71% و 60% واریانس تغییرات تاب آوری در جانبازان را پیش بینی کردند و از بین این دو متغیر، تاثیر خود دلسوزی بیشتر از همدلی بود.نتیجه گیری: جانبازان دارای خود دلسوزی و همدلی بالا، تاب آوری بیشتری دارند.