بررسی تقدم انذار یا تبشیر در قرآن کریم از منظر آیت الله جوادی آملی

تعلیم و تربیت با رشد و کمال انسان و زندگی شایسته او سروکار دارد. ازآنجاکه انسان موجودی پیچیده است، تعلیم و تربیت او نیز پیچیده و مستلزم تمهید مقدمات و بهره‌گیری از روش‌های تربیتی است. ازجمله این روش‌ها دو روش انذار و تبشیر است. پرسش اصلی آن است که آیا  تقدمی بین انذار و تبشیر وجود دارد؟ آیا انذار بر تبشیر تقدم و برتری دارد یا تبشیر بر انذار تقدم و برتری دارد؟ یا اینکه دیدگاه سومی وجود دارد؟ این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است، درصدد پاسخگویی به پرسش‌های فوق براساس دیدگاه تفسیری آیت‌الله جوادی‌آملی است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که برای هریک از این دو شواهد و ادله‌ای وجود دارد. آیات دال بر حصر در انذار، بیشتر بودن تاثیر انذار بر تبشیر، بازدارندگی انذار، بیشتر بودن بسامد واژۀ انذار و مشتقات آن در مقایسه با تبشیر، تقدم انذار بر تبشیر را تایید می‌کند. شواهد و ادله‌ای چون کاربرد گسترده تبشیر و مفاهیم مفید آن در قرآن، سبقت رحمت بر غضب الهی، کاربرد بشارت قبل از انذار، آسان‌بودن تحقق تبشیر در مقایسه با انذار، تقدم تبشیر بر انذار را تایید می‌کند. به نظر می‌رسد دیدگاه سومی وجود دارد و آن نسبی‌بودن تقدم و برتری یکی بر دیگری، برحسب شرایط و موقعیت‌های نوع افراد است. در شرایطی و برای افرادی، انذار مقدم است و در شرایطی دیگر و برای افراد دیگر، تبشیر مقدم است و این دو مکمل هم هستند.

an examination and analysis of the precedence of warning over glad tidings or vice versa in the holy quran, emphasizing the interpretative views of ayatollah javadi amoli

the domains of education and upbringing are fundamentally linked to the development and enhancement of human beings and their moral lives. given the inherent complexity of human nature, the processes of education and upbringing are correspondingly multifaceted, requiring the establishment of foundational elements and the application of diverse pedagogical strategies. among these strategies are the concepts of warning (inzar) and glad tidings (tabshir). a pivotal inquiry arises regarding the precedence of these two concepts: does warning hold greater significance than glad tidings, or vice versa? alternatively, might there be a third viewpoint? this study employs a descriptive-analytical methodology to explore these questions, drawing upon the interpretative insights of ayatollah javadi-amoli. the results reveal that there are compelling arguments supporting both positions. on one hand, verses that highlight the singular importance of warning, the more profound effects of warning compared to glad tidings, the preventive nature of warning, and the higher occurrence of the term warning and its derivatives relative to glad tidings lend credence to the notion that warning precedes glad tidings. on the other hand, evidence such as the extensive use of glad tidings and its positive implications in the quran, the overarching nature of divine mercy over punishment, the precedence of glad tidings before warnings, and the relative simplicity of achieving glad tidings compared to warnings support the argument for the primacy of glad tidings. it seems that a third perspective may be valid: the relativity of precedence and superiority, which varies according to specific circumstances and individual contexts. in particular situations and for certain individuals, warning may take precedence, while in other contexts and for different individuals, glad tidings may be prioritized; thus, these two approaches serve to complement one another.