کاربرد اعجازگونه «سمع و ابصار» در قرآن از منظر فیزیولوژی

تکرار معنی دار عبارت «سمع و الابصار» در آیات قرآن کریم، قرن‌هاست پرسش بی پاسخی را برای مفسران مطرح کرده است که چرا خداوند شنیدن را به شکل مفرد و دیدن را به شکل جمع آورده است؟ ما در پی پاسخ این پرسش، به مطالعه مسیرهای عصبی سیستم شنوایی و بینایی در مغز پرداخته و با مقایسه این دو با یکدیگر، راز آن را فاش می کنیم. این نوشتار حکمت و علت این طرز بیان قرآن کریم را از نگاه آناتومی و فیزیولوژی اعصاب حواس بینایی و شنوایی آشکار می کند. به این ترتیب که: وقتی‌که صدا به گوش‌ها می رسد؛ پیام حسی در حلزون گوش‌ها ایجاد می‌شود؛ هر دو گوش تقریباً در همان ابتدای راه، پیام‌های صوتی خود را با یکدیگر همسفر کرده و از طریق دو مسیر موازی در ساقه مغز به‌سوی هر دو نیمکره مخ ارسال می کنند. به‌طوری‌که هر دو نیمکره مخ، از هر دو گوش پیام دریافت می کند. این در حالی است که نیمی از پیام حس بینایی که در شبکیه هر چشم ایجاد می شود؛ به نیمکره مخالف می رود. به گونه‌ای ‌که درنهایت، نیمکره راست مخ، نیمه چپ میدان دید را می بیند؛ و نیمکره چپ، نیمه راست میدان دید را. به‌عبارت‌دیگر، دو نیمکره مخ، دو صحنه متفاوت را می بینند؛ اما یک‌صدای واحد را می شنوند! همچنین در سیستم بینایی نه‌تنها پیام‌های دو چشم همراه نمی‌شوند؛ بلکه هر چشم، حتی برای انتقال رنگ‌ها، حرکات و شکل‌هایی که می بیند، از مسیرهای جداگانه ای استفاده می کند که در قشر بینایی مخ از بیش از دوازده منطقه تخصصی برای پردازش داده های مختلف شبکیه استفاده می شود. بنابراین با توجه به یافته های علمی چند دهه ی اخیر، بی شک تکرار عمدی لفظ «سمع و الابصار» در قرآن کریم یکی از معجزات این کتاب مقدس است.