عوامل پیش بینی کننده پاسخ و مقاومت به هورمون تراپی در سرطان پستان

سال‌ها است مشخص گردیده که شروع تاموکسیفن بلافاصله پس از جراحی در سرطان‌های اولیه پستان به عنوان درمان کمکی باعث کاهش عود و مرگ ومیر می‌شود. در بیماران دارای گیرنده استروژن (er+) این تاثیر آنقدر زیاد است که تمام بیماران تا 5 سال این دارو را مصرف می کنند. بسیاری حتی عقیده داشته‌اند که بیماران فاقد گیرنده استروژن (er-) و حتی دارندگان مقدار قلیل گیرنده استروژن (er-poor) هم از این دارو سود می برند. ولی این مسیله در سال‌های اخیر رد شده است. البته عقیده کلی بر آن است که اگر بیمار (er-) باشد لیکن گیرنده پروژسترون مثبت (pr+) گزارش نشود، احتمالاً اشتباه در گزارش یعنی منفی کاذب در کار است و این بیماران را باید (pr+) در نظر گرفت.البته بیماران (pr+) هم کاملاً هتروژن هستند. یعنی بسیاری از آنها به تاموکسیفن پاسخ می دهند و تعدادی پاسخ نمی دهند. پس باید بدنبال فاکتورهایی بود که پاسخ به هورمون‌تراپی را پیش‌بینی کنند. اخیراً این سوال پیش آمده است که آیا عوامل پیش‌بینی کننده پاسخ به درمان؛ تاموکسیفن، برای داروهای مهار کننده آروماتاز (ai) هم معنی دار هستند؟در این مقاله سعی شده است به این سوال پاسخ داده شود که آیا میزان مثبت ‌بودن (estrogen receptor) er و (progesterone receptor) pr و her2 (her2 receptor) در سرطان‌های پستان به شکل پیشرفته (advanced)، اولیه یا زودرس (early) در پاسخ به هورمون تراپی موثر هستند (چه هورمون تراپی adjuvant و چه neoadjuvant).نکته‌ای که حتماً باید خاطر نشان کرد آن است که از نظر بیولوژیک، در سرطان پستان عملکرد این گیرنده‌ها غیروابسته به چیزهای دیگر نیست. به طور مثال 75% از بیماران (er+) همزمان (pr+) هم هستند و در این گروه فقط 7% her2 مثبت هستند؛ لیکن در گروه (pr-/ er+) حدود 19%، (her2+) هستند.