بررسی کیفیت زندگی به‌مثابۀ شاخص توسعۀ اجتماعی در بین استان‌های کشور

کیفیت زندگی به‌مثابهٔ یکی از مهم‌ترین شاخص‌های توسعهٔ اجتماعی، اصلی‌ترین هدف اجتماعی کشورهاست، اما دانش موضوعی آن در ایران به شناخت دقیق از وضعیت موجود نرسیده است و نتوانسته در هم‌کنشی با سیاست‌گذاری به تغییر و بهبود در این زمینه کمک نماید؛ بنابراین، سنجش وضعیت موجود کیفیت زندگی از طریق شاخص‌های معرف و قابل‌استناد در مناطق مختلف کشور ضروری است. این مقاله به کیفیت زندگی به‌مثابهٔ شاخص توسعهٔ اجتماعی پرداخته و در چهارچوب روش تحلیل ثانویهٔ کمّی، پس از رفع چالش‌های متدولوژیک و دستیابی به 42 معرف در دو دسته شاخص عینی و ذهنی، به بررسی و رتبه‌بندی آن‌ها بر مبنای میانگین کشوری پرداخته است. نتایج بررسی کیفیت زندگی در ایران، شکاف و پراکندگی بین استان‌ها را نشان داد. بر این اساس، میانگین کیفیت زندگی فقط در استان‌های تهران، یزد، سمنان، بوشهر، اصفهان، البرز، مازندران، قزوین و مرکزی بالاتر از میانگین کشوری است و امتیاز آن در سایر استان‌ها پایین‌تر از میانگین کشوری است.