دینداری و پتانسیل اعتراض سیاسی

مقالۀ پژوهشی حاضر حول محور این پرسش اصلی سامان گرفت که دینداری فردی چه نقشی در پتانسیل اعتراض سیاسی دارد. ذخیرۀ دانشی قدمای علوم اجتماعی در بسیاری از دیدگاه‌های جامعه‌شناختی دلالت بر این پاسخ داشت که چون دین نقشی توجیهی یا حمایتی از سنت‌های حاکم و نظم موجود را دارد، پس پتانسیل اعتراض سیاسی را کاهش می‌دهد. باوجود‌این، برخی دانش‌پژوهان علوم اجتماعی در سال‌های اخیر استدلال کرده‌اند که دین و دینداری می‌تواند از راه‌های مختلف و از طریق کانال‌های متنوعی بر بسیج سیاسی و رفتار اعتراضی تاثیر بگذارد. این کانال‌های مختلف، یا مکانیسم‌هایی که از طریق آن‌ها دین و دینداری می‌تواند بر رفتار اعتراضی تاثیر بگذارد، در مقالۀ حاضر تشریح گردیده و سپس، با تفکیک دینداری به دو بُعد اصلی »اعتقادات دینی « و »مناسک مذهبی «، استدلال‌هایی نظری برای معقول‌سازی دو فرضیۀ متعارض ارائه شد. اول، اعتقادات دینی پتانسیل اعتراض سیاسی فرد را کاهش می‌دهد. دوم، مشارکت در مناسک مذهبی باعث افزایش پتانسیل اعتراض سیاسی می‌شود. درنهایت، فرضیات مزبور با داده‌های پیمایشی برآمده از نمونۀ 200نفری از افراد 18 سال به بالای ساکن در شهر تهران مقابله شد تا میزان برازش تجربی‌شان آشکار شود. نتایج تحقیق در مجموع دلالت بر رد تجربی فرضیات تحقیق داشته و نشان داد که پتانسیل اعتراض سیاسیِ پاسخ‌گویان نمونۀ تحقیق، مستقل از دینداری‌شان بوده است.

Religiosity and the potential for political protest

The present paper focuses on the role of individual religiosity in the potential for political protest. The longstanding knowledge reserve of the social sciences in many sociological perspectives suggests that as far as religion plays a role in justifying or supporting existing traditions and order, it reduces the potential for political protest. However, some social scientists in recent years have argued that religion and religiosity can influence political mobilization and protest behavior in a variety of ways and through a variety of channels. These various channels or mechanisms through which religion and religiosity can influence protest behavior are described in the present article and then, by separating religiosity into two main dimensions of religious beliefs and religious rituals , theoretical arguments are provided for rationalizing the two opposing hypotheses. First, religious beliefs reduce the potential for political protest; And second, participation in religious rituals increases the potential for political protest. Finally, these assumptions were evaluated with data from survey studies in Tehran to reveal the their emperical fitness. Overall, the results of the research showed that the potential for political protest respondents was independent of their religiosity, and neither of the two dimensions of religious beliefs and religious rituals had any real connection with the potential of political protest.