درونمایه‌های غزل پس از انقلاب اسلامی سال 1357

تاثیر انقلاب اسلامی در ساختار و محتوای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و هنری ایران که به تغییراتی بنیادین منجر شد، به قدری آشکار است که نیازی به اثبات ندارد. با توجه به این تغییر همه جانبه، بدیهی است که غزل نیز در فضایی تازه و دیگرگونه قرار گرفت و تن به تغییراتی داد که نمود آن را در شمار بسیاری از غزل‌های پس از انقلاب می‌توان دید.اما در دهه‌های سی و چهل، بسیاری از شاعران نوپرداز که تصور می‌کردند دگرگونی محتوای زندگی مدرن، ناگزیر به دگرگونی قالب‌ها می‌انجامد، از غزل و دیگر قالب‌های کلاسیک شعر فارسی، رویگردان شدند و به شعر نیمایی و سپید روی آوردند. البته در این میان بودند شاعرانی که همچنان، غزل را به عنوان قالب نامیرای شعر فارسی پذیرفتند و غزل‌های موثری نیز سرودند، اما توجه جدی به این قالب، پس از انقلاب 57، بیشتر از گذشته شدت گرفت.با دگرگونی باورهایی که طی سال‌ها ذهن و روح بسیاری از شاعران را در چنبره پر قدرت خود گرفته بودند، غزل نیز پذیرای دگرگونی‌هایی شد که به هرچه کامل تر شدن دورنمایه و ساختار آن کمک شایانی کرد.در این مقاله به واکاوی ویژگی‌های غزل بعد از سال 1357 پرداخته شده است.