علل تداوم جنگ ایران و عراق پس از فتح خرمشهر

جنگ ایران و عراق طولانی‌ترین جنگ میان دو کشور از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون به شمار می‌رود. این طولانی بودن موجب طرح شبهه‌ای پیرامون آن گشته که تاکنون در اثر پژوهشی مستقلی مورد بررسی قرار نگرفته است. اثر حاضر با هدف پاسخگویی به این شبهه به این مسیله می‌پردازد که علل تداوم جنگ ایران و عراق پس از فتح خرمشهر چیست؟ در پاسخ به این سوال، فرضیه مقاله بیان می‌کند که طبق نظریه واقع‌گرایی ایران تا زمانی که از جانب عراق احساس رفع خطر ننمود و اطمینان لازم نسبت به رسیدگی موضوع در سازمان ملل برای مشخص شدن شروع کننده جنگ را پیدا نکرد حاضر به قبول آتش بس نشد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد طبق نظریه واقع‌گرایی در محیط آنارشیک خودیاری تن‌ها شیوه تامین امنیت است. لذا ج.ا. ایران تا زمانی که خاک کشور در اشغال نظامی بود و کشور متجاوز از سوی سازمان ملل معیّن نشده بود هرگونه توقف جنگ می‌توانست مجالی برای احیای قدرت متجاوز فراهم نماید. به‌علاوه تحولات سیاسی خاورمیانه بعد‌ها نشان داد که عراق به هیچ وجه قابل اعتماد نیست و پذیرش آتش بس می‌توانست نتیجه‌ای مشابه اشغال بلندی‌های جولان توسط اسراییل و یا اشغال کویت به همراه آورد. برای انجام پژوهش حاضر از روش کتابخانه‌ای استفاده شده است.