دال‌ها و دگرهای روشنفکری دینی در آستانه انقلاب اسلامی ایران

زندگی فکری و سیاسی ایران در دوران پس از جنگ جهانی دوم، بازنمای کشاکشی ایدیولوژیک میان جریان‌ها و نیروهای مختلف اجتماعی بود. در روند این رویارویی‌ها و پاسخ به الزامات فکری و سیاسی داخلی و خارجی این دوره، گونه‌ای تازه از جریان روشنفکری با صبغه دینی سر بر افراشت که در محل تلاقی سنت و مدرنیته قرار گرفت که ظهور این نیروی جدید را می‌توان از مهم‌ترین تحولات فرهنگ سیاسی ایران در این دوران ارزیابی نمود. این نیروی نوظهور برای دستیابی به سلطه گفتمانی به مفصل بندی عناصر گفتمان خویش و مرزبندی آن با دگرهای هویتی پرداخت. این پژوهش، در پی آن است که با توجه به دال‌های مرکزی جریان روشنفکری دینی، دگر_شناسی این جریان را مورد مطالعه قرار دهد و بدین پرسش پاسخ دهد که چه مولفه‌هایی به مثابه عناصر هویت ساز، دال‌های مرکزی آن را تشکیل می‌دهد و عمده‌ترین دگرهای این نیروی اجتماعی کدامند؟