مقایسۀ فضیلت «میانه گزینی» در دو گفتمان ایرانشهری و انقلاب اسلامی (مطالعۀ موردی: فردوسی و شهید مطهری)

چگونگی زیست آدمی در جهان و هنجارها و نابهنجارهای رفتاری او، از قدیم الایام، یکی از دغدغه‌های همیشگی بشر بوده است. از همین رو، متفکران و فلاسفه یونانی و اسلامی با تقسیم قوۀ شناختی آدمی به دو بُعد نظری و عملی، مباحث مربوط به رفتار انسانی را ذیل مقولۀ عقل عملی طرح و دنبال کرده‌اند. در همین راستا، مقاله با طرح این پرسش اصلی که مفهوم میانه گزینی به عنوان یک فضیلت عقل عملی، چه جایگاه و مولفه‌هایی دارد آن را در اندیشۀ فردوسی (نمایندۀ گفتمان ایرانشهری) و اندیشۀ استاد مطهری (نمایندۀ گفتمان انقلاب اسلامی) همسنجی و مقایسه کرده است. فرضیۀ مقاله بر آن بوده که این دو متفکر با توجه به آبشخورهای فکری مشترک که همانا عقل و استدلال عقلی است به رغم تفاوت‌های پارادایمی معهذا مباحث مشترکی را در حوزۀ زیست و کردار انسانی ارائه کرده‌اند. پژوهش به این نتیجه گیری رسیده است که این دو اندیشمند تمدن ایرانی با تکیه بر پشتوانه‌های خرد فلسفی و دستورات دینی الگوی رفتاری مشابهی را در این بخش از عقل عملی توصیه  کرده‌اند، لذا القای تعارض مطلق بین گفتمان‌های ایرانی و اسلامی سخنی ایدئولوژیک بوده که بایستی وثاقت آن در هر مورد پژوهیده شود. روش جمع آوری داده‌ها کتابخانه‌ای و رویکرد مقاله تفسیری بوده است.

Comparison of the virtue of moderation in the two discourses of Iranshahri and the Islamic Revolution(Case study: Ferdowsi and Shahid Motahari)

How a person lives in the world and his behavioral norms and abnormalities has been one of the constant concerns of human beings since ancient times. Therefore, Greek and Islamic thinkers and philosophers, by dividing human cognition into theoretical and practical dimensions, have designed and pursued issues related to human behavior under the category of practical reason. In this regard, the article compares the main question of the concept of mediation as a virtue of practical intellect, what is its place and components in Ferdowsi (representative of Iranshahri discourse) and Master Motahhari (representative of Islamic Revolution discourse). Is. The hypothesis of the article is that these two thinkers, despite the common paradigm, which is reason and rational reasoning, despite the paradigm differences, nevertheless have presented common issues in the field of human life and action. The research has concluded that these two thinkers of Iranian civilization, relying on the support of philosophical wisdom and religious orders, have recommended a similar pattern of behavior in this part of practical reason, so inducing absolute conflict between Iranian and Islamic discourses is an ideological statement that should be credible. It should be researched in each case. The method of data collection was library and the approach of the article was interpretive.