بررسی اثر کاربرد گوگرد عنصری بر عملکرد و برخی از ویژگی های کیفی گندم آبی (triticum astivum l)

در خاک های آهکی ایران به علت ph بالا، عناصر غذایی از حلالیت اندکی برخوردار بوده و جذب آن ها توسط گیاهان با مشکل مواجه است. گوگرد با کاهش ph خاگ اطراف ریشه، موجب افزایش حلالیت و جذب عناصر غذایی خاک می شود. این پژوهش در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با چهار تیمار گوگرد عنصری (صفر، 250، 500 و 1000 کیلوگرم در هکتار) همراه با باکتری تیوباسیلوس، در سه تکرار و در چهار مزرعه (چغا نرگس، ایستگاه تحقیقاتی ماهیدشت، نجف آباد و قمشه) با مقدار سولفات قابل جذب متفاوت (7، 13، 18 و 27 میلیگرم در کیلوگرم خاک)، در استان کرمانشاه در سال زراعی 951394 اجرا شد. نتایج تجزیه مرکب این پژوهش نشان داد که اثر گوگرد، مکان و برهمکنش آن ها برعملکرد دانه، درصد پروتئین، وزن هزار دانه و غلظت عناصر غذایی در دانه گندم در کلیه مناطق در سطح یک درصد معنی دار بود. مصرف 500 و 1000 کیلوگرم گوگرد در یک گروه آماری قرار داشتند، ولی تفاوت بین آن ها با 250 کیلوگرم معنی دار بود. بیش ترین عملکرد دانه، وزن هزار دانه و غلظت عناصر غذایی در دانه با کاربرد 1000 کیلوگرم گوگرد عنصری در هکتار به دست آمد. کاربرد بالا ترین سطح گوگرد سبب افزایش 503، 617، 315 و246 کیلوگرم در هکتار دانه و 6، 7/3، 4/8 و 3/25 درصد، پروتئین دانه گندم در مناطق چغانرگس، ماهیدشت، نجف آباد و قمشه در مقایسه با تیمار شاهد گردید. با توجه به نتایج به دست آمده، کاربرد 500 کیلوگرم گوگرد در هکتار با باکتری تیوباسیلوس مناسب است.