بررسی تحمل به تنش و مقایسه عملکرد دانه ژنوتیپ های نخود (cicer ariegtinum) در شرایط تنش شوری

تنش شوری یک عامل غیر زنده مهم محدود کننده تولید گیاهان زراعی است. این پژوهش به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 15 ژنوتیپ نخود (cicer ariegtinum) و سه سطح شوری آب آبیاری 3/1،0/7 و 6/2 دسی زیمنس بر متر در سه تکرار در سال 1393 در دانشگاه دانکوک کره جنوبی انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد ژنوتیپ های mcc873، mcc870 و mcc776 دارای بیش ترین شاخص تحمل تنش در سطح شوری 6/2 دسی زیمنس بر متر بودند. افزایش سطوح شوری سبب کاهش عملکرد دانه ژنوتیپ های نخود شد، اما در سطح تنش 6/2 دسی زیمنس بر متر ژنوتیپ های mcc873، mcc870، mcc537، mcc776 و mcc10 بیش ترین عملکرد دانه را داشتند و در یک گروه آماری قرار گرفتند. تنش شوری سبب افزایش غلظت سدیم و کاهش نسبت پتاسیم به سدیم برگ ژنوتیپ های نخود شد، اما ژنوتیپ های mcc873، mcc870، mcc392، mcc78 و mcc10 بیش ترین نسبت پتاسیم به سدیم برگ را داشتند که بیانگر تحمل شرایط تنش توسط این ژنوتیپ ها می باشد. افزایش غلظت نمک سبب کاهش رطوبت نسبی برگ و افزایش غلظت اسمولیت هایی مانند پرولین و کربوهیدرات های محلول برگ ژنوتیپ های نخود شد. بیش ترین میزان رطوبت نسبی برگ در سطح شوری 6/2 دسی زیمنس بر متر در ژنوتیپ mcc10 مشاهده شد. نتایج نشان داد ژنوتیپ های mcc873، mcc870، mcc873،mcc537 ، cc776 و mcc10 در شرایط شوری از بیش ترین عملکرد دانه، نسبت پتاسیم به سدیم، رطوبت نسبی برگ و کربوهیدرات های محلول برگ برخوردار بودند در حالی که کم ترین میزان سدیم برگ را داشتند.