بررسی اثر سطوح مختلف کود نیتروژن و نیتروکسین بر عملکرد، شاخص های رشدی و فیزیولوژیکی هیبریدهای ذرت (.Zea Mays L)

به منظور بررسی عملکرد، اجزای عملکرد، شاخص های رشدی و فیزیولوژیکی هیبریدهای ذرت دانه ای در واکنش به کاربرد کود زیستی نیتروکسین حاوی مایه تلقیح باکتری های azotobacter choorcoccum و azospirillum brasilenese به همراه مقادیر کود شیمیایی نیتروژن، این آزمایش به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. کرت های اصلی شامل تیمار تلفیق چهار سطح کودی (100 درصد کود شیمیایی، 75 درصد کود شیمیایی + 100 درصد کود زیستی، 50 درصد کود شیمیایی+ 100 درصد کود زیستی و 25 درصد کود شیمیایی+ 100 درصد کود زیستی) و کرت های فرعی شامل هیبریدهای ذرت دانه ای (هیبرید سینگل کراس 704، هیبرید مبین و هیبرید کارون) بود. نتایج نشان داد بیش ترین عملکرد بیولوژیکی، عملکرد دانه، وزن هزار دانه و طول بلال از کاربرد تلفیقی 50 درصد کود شیمیایی نیتروژن به همراه 100 درصد کود زیستی نیتروکسین در هیبرید کارون به دست آمد. هیبرید سینگل کراس 704 در مقادیر کاربرد 100 درصد کود شیمیایی، بیش ترین تعداد دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف، درصد تلقیح پذیری و کم ترین طول کچلی بلال و درصد کچلی بلال را دارا بود. بیش ترین طول کچلی و درصد کچلی بلال در تیمار کاربرد 75 درصد کود شیمیایی نیتروژن به همراه 100 درصد کود زیستی و هیبرید مبین حاصل شد. بررسی نتایج نشان داد تفاوت معنی داری در میان تیمارهای کودی و نیز هیبریدها از لحاظ شاخص کلروفیل وجود نداشت. با این حال هیبرید کارون از شاخص کلروفیل بیش تری نسبت به دو هیبرید دیگر برخوردار بود.